(يَأْمُرُهُم بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَائِثَ . ^۱
آنان را به معروف امر نمايد ، و از منكر نهى كند و طيبات را برايشان حلال نمايد و خبيث‏ها را بر ايشان حرام كند).
مشاكله نيز يكى از همين اسلوب‏هاست كه حُسنش ، در اين آيه هويدا گشته است :
(وَمَكَرُواْ وَمَكَرَ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَكِرِينَ . ^۲
آنان مكر كردند ، و خداوند هم مكر كرد ، و خداوند بهترين مكر كنندگان است).
همچنين است عكس و تبديل كه به كارگيرى‏اش در آيه ذيل در اوج هنرنمايى است :
(مَا عَلَيْكَ مِنْ حِسَابِهِم مِّن شَىْ‏ءٍ وَمَا مِنْ حِسَابِكَ عَلَيْهِم مِّن شَىْ‏ءٍ . ^۳
از حساب آنان چيزى بر عهده تو نيست ، و از حساب تو چيزى بر عهده آنها نيست).
تصدير ، بازگشت دادن پايان سخن به آغاز آن است كه آن را «ردُّ العَجُز على الصَّدر» نيز گويند . از اين زاويه كه بنگريم ، زيبايى اين آيت خيره‏كننده است :
( وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ . ^۴
از سوى خودت به ما رحمت ببخش كه تو بخشنده‏اى).
مراعات نظير نيز يكى از همين اسلوب‏هاست كه زيبايى و ملاحت اين آيه را صد چندان كرده است :
(أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ * وَ إِلَى السَّمَآءِ كَيْفَ رُفِعَتْ . ^۵
آيا به شتر نمى‏نگرند كه چگونه آفريده‏شده، و به‏آسمان كه چگونه مرتفع شده است ؟).
بدين رو ، عنوان اعجاز در بُعد «نظم‏آهنگ» قرآن - كه برخى از محقّقان دوره‏هاى اخير و شايد پيش از همه ، صادق رافعى ، آن را برجسته دانستند - ^۶ سخن تازه‏اى نيست كه متأخّران بدان دست يافته باشند ، بلكه عناصر و ابعاد آن را زبان‏شناسان متقدّم اسلامى نيز به خوبى دريافته بودند .