(نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ وَ إِذْ هُمْ نَجْوَى‏ . ^۱
ما مى‏دانيم به آنچه گوش فرا مى‏دهند . آن هنگام كه به تو گوش مى‏دهند ، و نيز آن هنگام كه به نجوا مى‏پردازند) .
و در همين حال براى پيشگيرى از افسون جادويى آن ، مردمان را از شنيدن آن بر حذر مى‏داشتند :
(وَ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَا تَسْمَعُواْ لِهَذَا الْقُرْءَانِ وَ الْغَوْاْ فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ . ^۲
آنان كه كافر شدند ، گفتند : گوش فرا ندهيد و در آن لغو در اندازيد ، تا شايد شما چيره شويد) .
زيبايى زبان قرآن و قدرت آن در تسخير دل‏ها ، ويژه روزگاران كهن نبوده ، بلكه امروز نيز بهترين زبان‏آوران عرب ، چون : ميخائيل نعيمه ، جُبران خليل جُبران و جُرج جُرداق را شيفته خود كرده است . گلدزيهر مى‏نويسد : «هيچ اثر ادبى در جهان ، در شگفتىِ عظيم و بى‏نظيرى كه قرآن برانگيخت ، به پاى آن نمى‏رسد» . ^۳
جان ديون پورت مى‏نويسد : «قرآن ، از نظر ادبى ، شاعرانه‏ترين اثر مشرق‏زمين ، دربرگيرنده نثرى موزون و مسجّع ، به بليغ‏ترين و فصيح‏ترين صورت زبان عرب ونمونه اعلاى آن زبان و مملو از درخشنده‏ترين امثال و محكم‏ترين تشبيهات است . با آيات پر طنطنه‏اش ، ملكوت خداوندى را تصوير مى‏كند . آهنگ و نوا و عباراتش در ترسيم بهشت و جهنّم ، تكان‏دهنده اند و . . .» . ^۴
سيّدِ قطب مى‏گويد : «تلاش اصلى من در مكتب قرآن همين است كه جنبه هنرى و ويژگى‏هاى ادبى قرآن جلوه‏گر شود و انديشه‏ها ، زيبايى‏هاى نهفته آن را دريابند . . . . به نظر من ، در آغاز نيز اَعراب از همين طريق ، در حوزه جاذبه شكوه هنر قرآن قرار گرفتند و همين بيان زيبا بود كه تا ژرفاى احساس آنها نفوذ كرد و روان‏هاشان را برانگيخت» . ^۵