1.أرسى‏ أوتادَها ، وضَرَبَ أسدادَها ، وَاستَفاضَ عُيونَها ، وخَدَّ أودِيَتَها ، فَلَم يَهِن ما بَناهُ ، ولا ضَعُفَ ما قَوّاهُ (نهج البلاغة : خطبه ۱۸۶ ، الاحتجاج : ج ۱ ص ۴۷۸ ح ۱۱۶) .

2.فصّلت : آيه ۱۱ : (ثُمَّ اسْتَوَى‏ إِلَى السَّمَاءِ وَ هِىَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَ لِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ) .

3.نازعات : آيه ۲۷ - ۳۲ : (ءَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَلهَا * رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّلهَا * وَ أَغْطَشَ لَيْلَهَا وَ أَخْرَجَ ضُحَلهَا * وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذَ لِكَ دَحَلهَا * أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَ مَرْعَلهَا * وَالْجِبَالَ أَرْسَلهَا) .

1.رعد : آيه ۲ : (اللَّهُ الَّذِى رَفَعَ السَّمَوَ تِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا ثُمَّ اسْتَوَى‏ عَلَى الْعَرْشِ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِى لِأَجَلٍ مُّسَمًّى يُدَبِّرُ الْأَمْرَ يُفَصِّلُ الْآيَتِ لَعَلَّكُم بِلِقَاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ) .

2.فَمِن شَواهِدِ خَلقِهِ خَلقُ السَّماواتِ مُوَطَّداتٍ بِلا عَمَدٍ ، قائِماتٍ بِلا سَنَدٍ (نهج البلاغة : خطبه ۱۸۲ ، بحار الأنوار : ج ۷۷ ص ۳۰۸ ح ۱۳) .

3.لقمان : آيه ۱۰ : (وَ أَلْقَى‏ فِى الْأَرْضِ رَوَ سِىَ أَن تَمِيدَ بِكُمْ وَ بَثَّ فِيهَا مِن كُلِ‏ّ دَابَّةٍ) .

4.امام عليه السلام تأكيد مى‏كند كه خداى سبحان ، وقتى كوه‏ها را در زمين آفريد، براى هر كوهى ريشه‏اى در زمين نهاد كه اين ريشه ، همان ميخ است. اين ميخ يا ريشه، دو كاركرد دارد: اوّل، حفظ كوه از افتادن و لغزيدن . دوم ، اين كه اين ريشه فرو رفته در پوسته زمين، خود، لايه‏هاى زمين را به يكديگر محكم مى‏كند و آنها را از حركت و تكان ، باز مى‏دارد ، درست مانند ميخكوب كردن صفحات فلزّى به يكديگر كه ما انجام مى‏دهيم. اين، كاركرد كوه‏ها نسبت به ثبات زمين است ؛ امّا كاركرد كوه‏ها نسبت به استقرار زندگى انسان، اين است كه وجود كوه‏ها در زمين، خاك و صخره‏هاى موجود در سطح زمين را از جا به جا شدن و از بين رفتن ، حفظ مى‏كند و آنها را از تأثير توفان‏ها و گردبادها ، نگه مى‏دارد و بدين سان، زمينه برقرارى يك زندگى انسانى و يكنواخت در كوه‏ها و دشت‏ها و درّه‏ها ، فراهم مى‏آيد. اگر سطح زمين ، يكسره هموار و بدون كوه و ارتفاعات مى‏بود ، همواره در معرض تغيير قرار داشت و دست‏خوش دگرگونى مى‏شد .

5.فَطَرَ الخَلائِقَ بِقُدرَتِهِ ، ونَشَرَ الرِّياحَ بِرَحمَتِهِ ، ووَتَّدَ بِالصُّخورِ مَيَدانَ أرضِهِ (نهج البلاغة : خطبه ۱ ، الاحتجاج : ج ۱ ص ۴۷۳ ح ۱۱۳) .