تشريع نمازهاى پنجگانه‏

ابن شهرآشوب، تشريع اصل نماز را - كه دو ركعتى و فاقد وقت خاصّى بوده - در همان مكّه مى‏داند كه ابتدا تنها بر پيامبر صلى اللَّه عليه وآله واجب و براى امّت، سنّت بوده است. به نقل او، واجب شدن نماز در قالب نمازهاى پنجگانه، پس از معراج، در سال نهم بعثت، ^۱ صورت گرفته است. از سوى ديگر، يك روايت كه با سندى معتبر به امام زين العابدين عليه السلام مى‏رسد، وجوب نماز بر مسلمانان به صورت كنونى را در مدينه و پس از نيرومند شدن اسلام دانسته است. ^۲
هر چند نقل ابن شهرآشوب، مستند و يا منسوب به معصوم نيست تا نياز به حلّ تعارض ابتدايىِ آن با روايتِ نقل شده از امام زين العابدين عليه السلام باشد، اما مى‏توان گفت: سخن ابن شهرآشوب، ناظر به اصل تشريع نمازهاى پنجگانه است كه به تصريح بعضى احاديث ، در پى تفويض حقّ قانون‏گذارى از سوى خداوند به پيامبر صلى اللَّه عليه وآله ، ايشان با مشورت جبرئيل، پنج وقت را در هر شبانه‏روز براى آنها تعيين كرد و به مسلمانان آموخت؛ ^۳ ولى روايت امام زين العابدين عليه السلام ناظر به تعداد ركعات هر يك از نمازهاى پنجگانه است كه در آغاز تشريع الهى، همگى به صورت دوركعتى بوده و بعداً با تعيين پيامبر صلى اللَّه عليه وآله و تأييد الهى بر شمار ركعات برخى از آنها افزوده شده است. ^۴ گفتنى است چرايى و چگونگى اين ركعت‏افزايى نيز در برخى احاديث ، بيان شده كه شايسته مراجعه است . ^۵