۶ . قُنوت

بر پايه احاديث متواتر، امامان اهل بيت عليهم السلام پاسدار، مبلّغ و تبيينگر سنّت نبوى اند. بر اين اساس، چنانچه در مواردى ، سنّت و سيره پيامبر صلى اللَّه عليه وآله به ما نرسيده باشد، مى‏توان از سيره آن بزرگواران، سيره پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله را كشف كرد.
بر اين اساس، فقهاى شيعه، قنوت را از جمله مستحبّات مؤكّدى بر مى‏شمرند كه انجام آن، در همه نمازها مشروع بوده و اختصاص به نماز خاصّى ندارد و محلّ انجام آن نيز پس از قرائت ركعت دوم و پيش از ركوع است، مگر در نماز جمعه كه حكم آن ، قدرى متفاوت با ديگر نمازهاست. ^۱ مستند اين رأى، روايات متعدّدى هستند كه از اهل بيت عليهم السلام صادر شده اند، مانند : آنچه شيخ كلينى در الكافى و شيخ طوسى در دو كتاب تهذيب الأحكام و الاستبصار خود، از امام باقر عليه السلام نقل كرده‏اند:
القُنوتُ فى كُلِّ صَلاةٍ فى الرَّكعَةِ الثّانِيَّةِ قَبلَ الرُّكوعِ . ^۲
قنوت در نمازها، پيش از ركوع ركعت دوم است‏.
اهل سنّت نيز، با نقل رواياتى از براء بن عازب ، تمام نمازهاى واجب پيامبر خدا را داراى قنوت گزارش كرده‏اند . ^۳ با اين حال، در باره انجام قنوت، آراى متفاوتى در بين فقيهانشان به چشم مى‏خورد: شافعى ، قنوت را تنها در نماز صبح ، مستحب مى‏داند . ابو حنيفه جز در نماز وَتر، قنوت را مكروه دانسته ^۴ و ابن حنبل نيز آن را براى امام در صورتى مُجاز مى‏داند كه گروهى براى جهاد اعزام شده باشند و ضرورت داشته باشد برايشان دعا كرد. ^۵