۲. اذان ^۱

اذان، علاوه بر يادآورى وظيفه فردى، يك شعار سياسى - اجتماعى نيز هست . از اين رو شايسته است كه در جوامع اسلامى، هر شب و روز، شعار توحيد و نفى شرك و دعوت به ارزش‏هاى دينى با صداى بلند تكرار شود. با اين همه و با وجود اهتمام پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله ، متأسفانه پس از رحلت ايشان ، اذان در معرض تغييراتى قرار گرفت و برخى بندهاى آن به اتكاى برداشت‏هاى فردى، كاسته يا افزوده شد.
گفتنى است بر پايه آموزه‏هايى كه از امامان اهل بيت عليهم السلام به ما رسيده ، در شبى كه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله به معراج برده شد، همزمان با رسيدن به بيت المعمور و فرا رسيدن وقت نماز، جبرئيل ، اذان و اقامه گفت و فرشتگان و پيامبران ، به امامت پيامبر صلى اللَّه عليه وآله به نماز ايستادند. امام باقر عليه السلام نيز بندهاى اذان جبرئيل را به همان گونه و ترتيب ، به شيعيان خود آموخته است .
از آن پس، پيامبر خدا بلال را براى گفتن اذان ، با همان بندهاى مشخّص، مأمور ساخت و او نيز تا پايان حيات ايشان ، آن اذان را ندا مى‏داد . ^۲

كان يقول: الوُضوءُ غَسلتانِ و مَسحَتانِ . ^۱
همواره مى‏گفت: وضو ، دو شستن و دو مسح دارد.