1.الاحتجاج نيز شبيه به اين متن را نقل كرده كه در پايان آن آمده است: «هر گاه به نماز مى‏ايستاد، از سينه و درونش، آوايى از شدّت گريه چون آواز جوشش ديگ بر آتش، شنيده مى‏شد».

2.إنَّهُ كانَ إذا قامَ إلَى الصَّلاةِ سُمِعَ لِصَدرِهِ وجَوفِهِ أزيزٌ كَأَزيزِ المِرجَلِ عَلَى الأَثافِيِّ ؛ مِن شِدَّةِ البُكاءِ (الاحتجاج : ج ۱ ص ۵۱۹ ح ۱۲۷ ، الخصال : ص ۲۸۲ ح ۲۷) .

3.كانَ النَّبِيُ صلى اللَّه عليه وآله إذا قامَ إلَى الصَّلاةِ تَرَبَّدَ وَجهُهُ ؛ خَوفاً مِنَ اللَّهِ تَعالى‏ (فلاح السائل : ص ۲۸۹ ح ۱۸۲، بحار الأنوار : ج ۸۴ ص ۲۴۸ ح ۳۹) .

4.كانَ صلى اللَّه عليه وآله يَبكي حَتّى‏ يَبتَلَّ مُصَلّاهُ ؛ خَشيَةً مِنَ اللَّهِ عزّ وجلّ مِن غَيرِ جُرمٍ (الاحتجاج : ج ۱ ص ۵۲۸ ح ۱۲۷ ، بحار الأنوار : ج ۱۰ ص ۴۵ و ج ۱۷ ص ۲۹۳) .

5.لَقَد كانَ يَبكي حَتّى‏ يُغشى‏ عَلَيهِ ، فَقيلَ لَهُ : يا رَسولَ اللَّهِ ، ألَيسَ اللَّهُ عزّ وجلّ قَد غَفَرَ لَكَ ما تَقَدَّمَ مِن ذَنبِكَ وما تَأَخَّرَ؟ قالَ : بَلى‏ ، أفَلا أكونُ عَبداً شَكوراً ؟! (الاحتجاج : ج ۱ ص ۵۲۰ ح ۱۲۷ ، الخرائج والجرائح : ج ۲ ص ۹۱۷) .

1.كانَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه وآله لا يُؤَخِّرُ الصَّلاةَ لِطَعامٍ ولا لِغَيرِهِ (السنن الكبرى : ج ۳ ص ۱۰۵ ح ۵۰۴۳ ، سنن أبى داود : ج ۳ ص ۳۴۵ ح ۳۷۵۸) .

2.در علل الشرائع چنين آمده است: «پيامبر خدا هر گاه خورشيد غروب مى‏كرد، چيزى را بر نماز مغرب مقدّم نمى‏داشت، تا اين كه آن را بخواند».

3.كانَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه وآله لا يُؤثِرُ عَلَى الصَّلاةِ عَشاءً ولا غَيرَهُ ، وكانَ إذا دَخَلَ وَقتُها كَأَنَّهُ لا يَعرِفُ أهلاً ولا حَميماً (تنبيه الخواطر : ج ۲ ص ۷۸، علل الشرائع : ص ۳۵۰ ح ۵) .

4.كانَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه وآله يُحَدِّثُنا ونُحَدِّثُهُ ، فَإِذا حَضَرَتِ الصَّلاةُ فَكَأَنَّهُ لَم يَعرِفنا ولَم نَعرِفهُ (عدّة الداعى : ص ۱۳۹، عوالى اللآلى : ج ۱ ص ۳۲۴ ح ۶۱) .

5.كانَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه وآله لا يُلهيهِ عَن صَلاةِ المَغرِبِ طَعامٌ ولا غَيرُهُ (سنن الدارقطنى : ج ۱ ص ۲۵۹ ح ۱۱ كنز العمّال : ج ۷ ص ۵۶ ح ۱۷۹۳۲) .