۲۰۲.صحيح مسلم - به نقل از ميمونه، همسر پيامبر صلى اللَّه عليه وآله - : پيامبر خدا هنگامى كه به سجده مىرفت، با دستانش بال مىساخت ، تا آن جا كه روشنى بغلهايش از پشت سرش ديده مىشد و هنگامى كه مىنشست، بر ران چپش قرار مىگرفت. ۱
۲۰۳.امام صادق عليه السلام : على - كه درودهاى خداوند بر او باد - هنگام سجود، سينه و شكمش را بالاى زمين نگه مىداشت، همان گونه كه شتر لاغر ، ميان سينهاش را بالا نگه مىدارد. ۲
۲۰۴.امام صادق عليه السلام : هنگامى كه در نماز نشستى، بر سمت راستت منشين و بر سمت چپت بنشين و هنگامى كه به سجده رفتى، كف دستانت را بر زمين بگستران و هنگامى كه ركوع كردى، زانوانت را در كف دستانت بگير. ۳
۲۰۵.امام باقر عليه السلام : هر گاه زن به نماز مىايستد، دو پايش را كنار هم نهد و ميان آن دو فاصله ندهد و دستانش را به بالاى سينهاش بچسباند، و در ركوع، بر بالاى زانوانش و رانش نهد تا زياد خم نشود و سُرينش بالا نيايد. در نشستن ، بر سُرين بنشيند و نه آن گونه كه مرد مىنشيند و هنگامى كه به سجده مىرود، زانوانش را پيش از دستانش بر زمين بگذارد و به زمين بچسبد و سجده كند . در نشستن، رانهايش را به هم بچسباند و زانوانش را از زمين بلند كند و هنگام برخاستن ، نرم و آهسته برخيزد و نخست ، سرينش را بلند نكند. ۴
1.كانَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه وآله إذا سَجَدَ خَوى بِيَدَيهِ - يَعني جَنَّحَ - حَتّى يُرى وَضَحُ إبطَيهِ مِن وَرائِهِ ، وإذا قَعَدَ اطمَأَنَّ عَلى فَخِذِهِ اليُسرى (صحيح مسلم : ج ۱ ص ۳۵۷ ح ۲۳۸، سنن النسائى : ج ۲ ص ۲۳۲) .
2.كانَ عَلِيٌّ - صَلَواتُ اللَّهِ عَلَيهِ - إذا سَجَدَ يَتَخَوّى كَما يَتَخَوَّى البَعيرُ الضامِرُ ، يَعني بُروكَهُ (الكافى : ج ۳ ص ۳۲۱ ح ۲، تهذيب الأحكام : ج ۲ ص ۷۹ ح ۲۹۶) .
3.إذا جَلَستَ فِي الصَّلاةِ فَلا تَجلِس عَلى يَمينِكَ ، وَاجلِس عَلى يَسارِكَ ، فَإِذا سَجَدتَ فَابسُط كَفَّيكَ عَلَى الأَرضِ ، فَإِذا رَكَعتَ فَأَلقِم رُكبَتَيكَ كَفَّيكَ (تهذيب الأحكام : ج ۲ ص ۸۳ ح ۳۰۷ ، وسائل الشيعة : ج ۴ ص ۹۴۵ ح ۸۱۰۶) .
4.إذا قامَتِ المَرأَةُ فِي الصَّلاةِ جَمَعَت بَينَ قَدَمَيها ولا تُفَرِّجُ بَينَهُما، وتَضُمُّ يَدَيها إلى صَدرِها لِمَكانِ ثَديَيها، فَإِذا رَكَعَت وَضَعَت يَدَيها فَوقَ رُكبَتَيها عَلى فَخِذَيها؛ لِئَلّا تُطَأطِئَ كَثيراً فَتَرتَفِعَ عَجيزَتُها ، وإذا جَلَسَت فَعَلى إليَتَيها لَيسَ كَما يَقعُدُ الرَّجُلُ ، وإذا سَقَطَت إلَى السُّجودِ بَدَأَت بِالقُعودِ بِالرُّكبَتَينِ قَبلَ اليَدَينِ ، ثُمَّ تَسجُدُ لاطِئَةً بِالأَرضِ ، فَإِذا كانَت في جُلوسها ضَمَّت فَخِذَيها ورَفَعَت رُكبَتَيها مِنَ الأَرضِ ، وإذا نَهَضَتِ انسَلَّت انسِلالاً لا تَرفَعُ عَجيزَتَها أوَّلاً (علل الشرائع : ص ۳۵۵ ح ۱ ، الكافى : ج ۳ ص ۳۳۵ ح ۲) .
