تو چه چیز را در من عیب شمردی؟! به خدا قسم، من در عین این که از نعمت‌ها و موهبت‌های الهی استفاده می‌کنم، از زمانی که به حدّ رشد و بلوغ رسیده‌ام، شب و روزی بر من نمی‌گذرد، مگر آن که مراقب هستم که اگر حقّی در مالم پیدا شود، فوراً آن را به صاحبش برسانم.
سفیان نتوانست جواب منطق امام را بدهد، سرافکنده و شکست خورده، بیرون رفت و به یاران و هم‌مسلکان خود پیوست و ماجرا را برایشان، تعریف کرد. آنها تصمیم گرفتند که دسته‌جمعی بیایند و با امام علیه السلام مباحثه کنند.
جمعی به اتّفاق آمدند و گفتند: رفیق ما نتوانست خوب، دلائل خودش را ذکر کند. اکنون ما آمده‌ایم با دلائل روشن خود، تو را محکوم سازیم.
امام علیه السلام از دلایل آنها سؤال کرد. این گروه، با بی‌توجّهی به حقایق کلام خدا، دلایل خود را با استناد به چند آیه قرآن، بیان کردند. امام علیه السلام با متانت و منطق در کلام، حقّ مطلب را برایشان توضیح فرمود و اشتباه فاحش ایشان را گوشزد کرد تا این که فرمودند: «من به شما، این حدیث را که پدرم، از پدر و اجدادش، از رسول خدا نقل کرده‌اند، اخطار می‌کنم. رسول خدا فرمود:
«عجیب‌ترین چیزها، حالی است که مؤمن پیدا می‌کند، که اگر بدنش با قیچی، قطعه قطعه شود، برایش خیر و سعادتْ خواهد بود، و اگر هم ملک شرق و غرب به او داده شود، برایش خیر و سعادت است».
خیر مؤمن، در این نیست که حتماً فقیر و تهی‌دست باشد. خیر

میان سفیده تخم مرغ و پوست آن است و آن دو را از هم جدا می‌سازد) پوشیده است. به عنوان اعتراض گفت: «این جامه، سزاوار تو نیست. تو نمی‌بایست خود را به زیورهای دنیا، آلوده سازی. از تو انتظار می‌رود که زهد بورزی و تقوا داشته باشی و خود را از دنیا، دور نگه داری».
امام فرمود: «می‌خواهم سخنی به تو بگویم. خوب گوش کن که برای دنیا و آخرت تو، مفید است. اگر [به] راستی اشتباه کرده‌ای و حقیقت نظر دین اسلام را در باره این موضوع نمی‌دانی، سخن من برای تو بسیار سودمند خواهد بود؛ امّا اگر منظورت این است که در اسلام، بدعتی بگذاری و حقایق را منحرف و وارونه سازی، مطلب دیگری است و این سخنان، به تو سودی نخواهد داد. ممکن است تو وضع ساده و فقیرانه رسول خدا و صحابه آن حضرت را در آن زمان، پیش خود مجسّم سازی و فکر کنی که یک نوع تکلیف و وظیفه‌ای برای همه مسلمین تا روز قیامت هست که عین آن وضع را نمونه قرار دهند و همیشه، فقیرانه زندگی کنند؛ امّا من به تو بگویم که رسول خدا، در زمانی و محیطی بود که فقر و سختی و تنگ‌دستی بر آن، مستولی بود. عموم مردم از داشتن وسایل اوّلیه زندگی، محروم بودند. وضع خاص زندگی رسول اکرم و صحابه آن حضرت، مربوط به وضع عمومی آن روزگار بود؛ ولی اگر در عصری و روزگاری، وسائل زندگی فراهم شد و شرایط بهره‌برداری از موهبت‌های الهی، موجود گشت، سزاوارترین مردم برای بهره‌ بردن از آن نعمت‌ها، نیکان و صالحان‌اند، نه فاسقان و بدکاران؛ مسلمانان‌اند نه کافران.