علت دیگر این بود که محدّث - متکلمان رویکردی درون مذهبی داشتند و کمتر با شبهات و پرسشهای مذاهب دیگر روبهرو بودند و به همین دلیل کمتر به گفتوگوهای عقلی پیچیده با ائمه علیهم السلام میپرداختند. ضرورت پاسخگویی به مخالفان و دشمنان تشیع ایجاب میکرد که متکلمان برای آنکه در مناظراتشان با مشکلی مواجه نشوند، پیشاپیش با گفتوگویی عقلانی با امام، همه جوانب مسئله را بررسی کنند.
پرسشهای هشام بن حکم از امام صادق علیه السلام یا امام کاظم علیه السلام که گاه خاستگاهی بیرونی دارد و از طرف برخی زنادقه یا معتزلیان برای او مطرح شده است، شاهدی بر این ادعاست. حتی او پیش از مناظره با ابوالهذیل شرط کرد که حتی اگر در مناظرهاش با او شکست بخورد، پرسش را نزد امام برده و پاسخ امام را دریافت کند.۱ شواهدی مشابه از مؤمن طاق نیز در این باره موجود است.۲
افزون بر دو مورد پیشگفته، این گروه بنا به برخی آموزههای شیعی هرچند وظیفه