کتابی گفته می‌شود که در آن اغلاط فراوان وجود دارد.^۱ در نتیجه برخی از عالمان رجال مانند شیخ طوسی^۲ و ابن داود^۳ قائل‌اند که این عبارت منافاتی با وثاقت راوی ندارد. هرچند برخی دیگر مانند علامه حلی با ملاحظه این واژه در پذیرش روایات احمد بن عمر توقف کرده‏اند.^۴

نجاشی برای احمد بن عمر از اثری با عنوان «المسائل» یاد کرده^۵ که با مجموعه روایات فراوان وی از امام رضا علیه السلام که غالبا با واژه «سَألْته» همراه است سازگاری دارد. اما شیخ طوسی برای وی از نگاشته‏ای با عنوان «کتاب» یاد کرده است^۶ و در فهرست خود دو طریق^۷ را به وی نقل می‏کند که با طریق نجاشی^۸ به احمد بن عمر همخوان نیستند. شیخ طوسی در رجال به روایت مستقیم محمد بن عیسی الیقطینی از احمد بن عمر اشاره می‏کند،^۹ در حالی‏که محمد بن عیسی بن عبید در طریق نجاشی با یک واسطه از احمد بن عمر روایت نقل کرده است.^۱۰ با این حال مسعودی روایتی را از حمیری به نقل از محمد بن عیسی از احمد بن عمر نقل می‏کند که با طریق شیخ

شیره‌فروش)» که در کلام مرحوم نجاشی بدان اشاره شده، گاه به صورت «الخلّال (=سرکه‌فروش)» نیز برای وی ضبط شده است.^۱ این اختلاف در ضبط، منشأ تردید درباره تعدد یا اتحادِ صاحبان این تعبیر شده است؛ چنانکه شیخ نیز از احمد بن عمر الخلال و الحلال، به ترتیب در باب اصحاب امام رضا علیه السلام^۲ و در باب «مَنْ لَمْ یَرْوِ عن واحِدٍ...» یاد می‏کند.^۳ این سخن در کنار برشمرده شدن وی از اصحاب امام کاظم علیه السلام^۴ و روایتی از کتاب شریف الکافی^۵ که در آن احمد بن عمر بدون هیچ یک از این دو تعبیر، از امام باقر علیه السلام روایتی نقل می‏کند، فرضیه تعدد را تقویت می‏کند^۶. علاوه بر اینکه از احمد بن عمر الخلال روایتی از امام صادق علیه السلام و امام کاظم علیه السلام در مصادر روایی وجود ندارد. هر چند ممکن است همین نکته، یعنی عدم وجود روایتی با عنوان «الخلال» در مصادر روایی، به اتحاد خارجی صاحبان این دو تعبیر به عنوان یکی از شاگردان امام رضا علیه السلام دلالت داشته باشد.

درباره وضعیت رجالی او تنها شیخ طوسی در کتاب رجال خود به بیان توثیق و تذکری درباره وی با عبارت «ثقه ردی الأصل» پرداخته است. «ردی الأصل» به