در رثاى جناب عبّاس بن على عليهماالسلام شاعرى سروده:
شايستهترين كسى كه بايد در حقّ او گريست، فردى است
كه حسين را در كربلا به گريه انداخت!
او برادر حسين و فرزند پدرش على بود.
آرى او ابوالفضل بود كه غرق خون شد،
و او كسى است كه در مواساتى كه در حقّ برادر نمود، هيچ چيز مانعش نشد،
و در نوشيدن آب با اين كه خود عطشان بود، در حقّ آن حضرت كرامت ورزيد [و خود ننوشيد].
نيز كُميت بن زيد شاعر در حقّش گفته:
ابوالفضل از جمله افرادى بود كه ياد شيرينشان
شفاى جان هر دردمندى است.
او ناپاكزادگان را چون قصد جانش كردند، به هلاكت رساند؛
همو كه گرامىترين فردى است كه از آب باران نوشيد.
حضرت عبّاس، مردى خوشسيما و زيبا بود. سوار بر اسب مُطَهَّم۱ دو پايش بر زمين كشيده مىشد، و او را «قمر بنى هاشم» مىگفتند، و در روز شهادت، پرچم حسين عليهالسلام را با خود داشت.
جعفر بن محمّد (امام صادق عليهالسلام) گويد: «حسين عليهالسلام اصحابش را براى جنگ بسيج و آماده ساخته و پرچم خود را به دست برادرش عبّاس بن على داد».
از ابوجعفر (امام باقر عليهالسلام) نقل است كه فرمود: «جناب عبّاس بن على را دو نفر به نامهاى زيد بن رقاد جنبى و حكيم بن طفيل طائى به قتل رساندند».
اُمّ البنين مادر گرامى اين چهار برادر، پس از شهادتشان به قبرستان بقيع مىآمد و در رثاى آنان دردناكترين و سوزناكترين اشعار را مىسرود، و مردم گرد او مىايستادند و گوش مىدادند، و حتّى مروان نيز مىآمد، و آن نالهها را مىشنيد و مىگريست.
مطالب فوق را مسندا از جعفر بن محمّد عليهالسلام نقل كردم.
