323
واقعه عاشورا(در منابع کهن)

و از نشانه‏هاى روشن بر كمال [و خردمندى] ايشان، صرف نظر از آنچه در داستان مباهله گذشت، اين بود كه پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله با آن دو بيعت كرد، و در ظاهر، با هيچ كودكى جز آن دو بيعت نكرد و ديگر اين كه قرآن، پاداش بهشت در برابر كردار نيكشان قرار داد با اين كه آن دو [در آن حال] كودك بودند، و مانند اين [آيه] در باره كودكان ديگر كه مانند آنان بودند نازل نگشت، [و آن آيه‏اى است] كه خداى تعالى در سوره هل اتى فرمايد: «و خوراندند آن خوراك را با اين كه آن را دوست داشتند به بينوايى و يتيمى، و اسيرى، جز اين نيست كه مى‏خورانيم شما را براى روى خدا، و نخواهيم از شما پاداشى و نه سپاسى. همانا ترسيم از پروردگار خويش روزى را كه گرفته و آشفته‏روى است. پس نگه‏داشتشان خدا از بدىِ آن روز و بديشان ارزانى داشت خرّمى و شادمانى، و پاداششان داد بدان چه شكيبايى كردند بهشتى و حريرى». و اين گفتار خداوند، آن دو را نيز به همراه پدر و مادرشان دربر گرفت، و ضمنا از گفتار ايشان و آنچه در دل داشتند نيز خبر مى‏دهد و اين دو چيز، هر دو نشانه امامت و حجّت بزرگى بر مردم در آن دو است. چنانچه قرآن، داستان سخن گفتن مسيح عليه‏السلام را در گهواره بيان مى‏كند، و همان حجّت بر پيغمبرىِ او بود، و نشانه خصوصيتش در پيش خدا گشت به آن كرامتى كه راه‏نماى كرامت و برترى‏اش بود.

و همانا رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله پيش از اين داستان، به امامت او و امامت برادرش [حسن عليه‏السلام]قبل از او تصريح فرموده بود به گفتارش كه فرمود: «اين دو فرزند من، دو امام هستند. به پا خيزند [و جنگ كنند] يا بنشينند [و دست از حق خود باز داشته و صلح كنند].

وصيّت حسن عليه‏السلام به آن حضرت نيز دلالت بر امامت او كند؛ چنانچه وصيّت امير المؤمنين عليه‏السلام به حسن عليه‏السلام دلالت بر امامت حسن عليه‏السلام كند، همچنان كه وصيّت رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به امير المؤمنين عليه‏السلام نشانه امامت آن حضرت پس از رسول خداست.


واقعه عاشورا(در منابع کهن)
322

يعني بجابلقا وجابرسا المدينتين اللتين ذكرهما الحسن أخوه عليه‏السلام.

وكان من برهان كمالهما وحجّة اختصاص اللّه‏ لهما ـ بعد الذي ذكرناه من مباهلة رسول اللّه‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بهما ـ بيعة رسول اللّه‏ لهما، ولم يبايع صبيّاً في ظاهر الحال غيرهما، ۲ / ۳۰

ونزول القرآن بإيجاب ثواب الجنّة لهما على عملهما مع ظاهر الطفولية فيهما، ولم ينزل بذلك في مثلهما، قال اللّه‏ عز اسمه في سورة هل أتى:

«وَ يُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَ يَتِيمًا وَ أَسِيرًا * إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لاَ نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاءً وَ لاَ شُكُورًا * إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا * فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِكَ الْيَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا * وَ جَزَاهُم بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِيرًا».۱

فعمّهما هذا القول مع أبيهما واُمّهما عليهم‏السلام، وتضمّن الخبر نطقهما في ذلك وضميرهما الدالّين على الآية الباهرة فيهما، والحجّة العظمى على الخلق بهما، كما تضمّن الخبر عن نطق المسيح عليه‏السلام في المهد وكان حجّة لنبوّته، واختصاصه من اللّه‏ بالكرامة الدالّة على محلّه عنده في الفضل ومكانه.

وقد صرّح رسول اللّه‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بالنصّ على إمامته وإمامة أخيه من قبله بقوله: ابناي هذان إمامان قاما أو قعدا.

ودلّت وصيّة الحسن عليه‏السلام إليه على إمامته، كما دلّت وصيّة أمير المؤمنين إلى الحسن على إمامته، بحسب ما دلّت وصيّة رسول اللّه‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله إلى أمير المؤمنين على إمامته من بعده.

1.. الإنسان : ۸ ـ ۱۲ .

  • نام منبع :
    واقعه عاشورا(در منابع کهن)
    سایر پدیدآورندگان :
    جمعی از پژوهشگران پژوهشکده علوم و معارف حدیث
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1395
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 38953
صفحه از 1023
پرینت  ارسال به