۱۰۶۲.الأمالى ، صدوق ـ به نقل از ثابت بن ابى صفيّه ـ :سيّد العابدين ، على بن الحسين عليه السلام ، به عبيد اللّه بن عبّاس بن على بن ابى طالب عليه السلام نگريست و اشك ريخت . سپس فرمود : «هيچ روزى براى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله سخت تر از روز اُحُد نبود . در آن روز ، عمويش حمزة بن عبد المطّلب ، آن شير خدا و شير رسول او ، كشته شد . پس از آن روز ، روز موته است كه در آن ، پسر عموى ايشان ، جعفر بن ابى طالب ، كشته شد.
سپس فرمود : «و هيچ روزى چون روز حسين عليه السلام نيست . سى هزار مردك كه مدّعى بودند از اين امّت اند ، به سوى او آمدند و هر يك از آنان به قصد تقرّب به خداوند عز و جل مى خواست خون او را بريزد ، به طورى كه هر چه او از خدا برايشان مى گفت ، در گوش آنان فرو نمى رفت و سرانجام ، او را از روى سركشى و ستم و تجاوز كشتند» .
امام عليه السلام سپس فرمود : «خدا عبّاس را رحمت كند ! او ايثار كرد و جانبازى نمود و جان خويش را فداى برادرش كرد ، تا آن كه هر دو دستش قطع شد و خداوند عز و جلدر عوض آنها ، دو بال به او داد كه با آنها همراه با فرشتگان ، در بهشت پرواز مى كند ، همچنان كه به جعفر بن ابى طالب داد . عبّاس در نزد خداوندِ بزرگ و والا ، چنان منزلتى دارد كه در روز قيامت ، همه شهيدان به او غبطه مى خورند» .
۱۰۶۳.علل الشرائع ـ به نقل از محمّد بن عماره ـ :به امام صادق عليه السلام گفتم : مرا از ياران حسين عليه السلام و جانبازى هاى آنان ، خبر دهيد.
فرمود : «پرده براى آنان كنار زده شد ، به طورى كه جايگاه هاى خويش در بهشت را ديدند . از اين رو ، هر يك از ايشان به سوى كشته شدن مى شتافت تا هر چه زودتر حوريان بهشتى را در آغوش كشد و به جايگاه خود در بهشت نايل آيد» .
