۷۳. امام على عليه السلام ـ در خطبهاى بلند ـ : تو با آن همه ناز و كرشمه و خوشسيمايى و جمالت، به منزلى آشفته و ويرانه و جايگاهى پر از خاك و غبار [يعنى گور ]مىروى، و در لحد خويش ، بر گونهات خوابانده مىشوى ، در منزلى كه ديدار كنندگانش اندكاند و كارگرانش خسته و دلتنگ ، تا آن گاه كه از گور ، سر بر آورى و به صحراى محشر روانه شوى. در آن هنگام، اگر مُهر سعادت بر تو خورده باشد، رهسپار [سراى] شادمانى مىشوى، و پادشاهى مُطاع و آسودهخاطرى بىهراس خواهى بود . پسركانى مرواريدسان ، با جامى از باده ناب و سپيد كه نوشندگان را لذّتى خاص مىدهد، بر گرد شما به گردش در مىآيند. بهشتيان در بهشت ، در ناز و نعمت به سر مىبرند و دوزخيان در دوزخ ، عذاب مىكشند. آنان در جامههايى از پرنيان نرم و حرير مىخرامند و اينان در دوزخ و آتشِ سوزان ، دست و پا مىزنند . آنان جمجمههايشان از مُشك بهشتى پر شده است، و بر سر اينان گرزهاى آتشين ، فرو كوفته مىشود. آنان با سيهچشمان بهشتى ، در حجلهها همآغوش مىشوند، و بر گردن اينان طوقها و غل و زنجيرهايى از آتش ، بسته مىشود . [اهل دوزخ ،] در دلش وحشتى است كه طبيبان را [از درمانش ]ناتوان ساخته، و در او ، دردى است كه درمان نمىپذيرد.
