۵۷. امام على عليه السلام : بدانيد كه اين پوستِ نازك ، تاب آتش ندارد . پس بر خويشتن رحم كنيد ، كه شما خود را در رنج و سختىهاى دنيا آزمودهايد [و مىدانيد كه ياراى تحمّل كوچكترين سختىهاى آن را نداريد ؛ چه رسد به آتش آخرت] .
آيا ديدهايد كه هر يك از شما ، از خارى كه در بدن او مىخَلَد يا از لغزيدنى كه خونينش مىكند يا از ديگى داغ كه پايش را مىسوزاند ، چه سان بىتابى مىكند؟ پس چگونه است آن گاه كه ميان دو لايه از آتش قرار گيرد ، و همبستر سنگ باشد و همدم شيطان؟! آيا مىدانيد كه مالك (فرشته دوزخيان) آن گاه كه بر آتش ، خشم گيرد ، از خشم او آتش به تلاطم در مىآيد، و آن گاه كه بر آن نهيب بزند، از نهيب او، بىتابانه ميان درهايش در هم مىجهد؟!
اى پير سالخورده، كه موى سپيد [و ناتوانىِ پيرى] وجودت را فرا گرفته است ! چه حالى خواهى داشت آن گاه كه طوقهاى آتش به استخوانهاى گردن فرو چسبد، و كُندهها[ى آتشين] چنان فرو گيرند كه گوشت ساعدها را بخورند؟!
۵۸. امام على عليه السلام : آتش، خود، براى كيفر و مجازات ، كافى است .
۵۹. امام على عليه السلام : براى گوشمالى دادن، دوزخ، خود، كافى است .
۶۰. امام على عليه السلام : در لذّتى كه از پىاش آتش باشد ، خيرى نيست .
۶۱. امام على عليه السلام ـ در سفارش به يارانش ـ : آگاه باشيد كه پس از [دستيابى به ]بهشت ، فقرى نيست . آگاه باشيد كه پس از [گرفتار شدن به] دوزخ ، توانگرىاى نيست . اسير دوزخ ، آزاد نمىگردد و نابينايش بهبود نمىيابد .
