۹۱۸. پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : آن گاه كه خداوند ، مؤمنان را از آتش برهانَد و ايمن شوند، در باره برادرانشان كه به آتش رفته‏اند ، چنان سخت با پروردگارشان مجادله مى‏كنند كه هيچ يك از شما در دنيا با برادرش در باره حقّ خود ، چنان مجادله نمى‏كند . آنها مى‏گويند: پروردگارا ! برادران ما ، پا به پاى ما نماز مى‏خواندند و روزه مى‏گرفتند و حج مى‏گزاردند، و تو آنها را به آتش در آورده‏اى؟ ! خداوند مى‏فرمايد: «برويد و هر يك از آنها را كه مى‏شناسيد ، بيرون آوريد».
آنان مى‏روند و برادرانشان را از چهره‏هايشان مى‏شناسند ؛ چون آتش ، چهره‏هاى آنها را نمى‏خورد . آتش ، برخى‏شان را [فقط] تا نيمه‏هاى ساق پايشان گرفته است ، و برخى‏شان را تا برآمدگىِ پاهايشان . آنها را بيرون مى‏آورند و مى‏گويند: پروردگارا ! كسانى را كه دستور دادى ، بيرون آورديم.
خدا مى‏فرمايد: «كسانى را هم كه در دلشان به وزن دينارى ايمان بوده است ، بيرون بياوريد . سپس كسانى را كه در دلشان به وزن نيم دينار [ايمان] بوده، و بعد كسانى را كه در دلشان به وزن يك دانه خردل [ايمان] بوده است [نيز بيرون بياوريد]» .

۹۱۹. المستدرك على الصحيحين ـ به نقل از ابو موسى ـ : پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله فرمود: «اهل آتش ، هنگامى كه در آتش گرد آيند ، به كسانى از اهل قبله كه با آنان هستند،
مى‏گويند: اسلامِ شما به كارتان نيامد كه با ما در آتش آمده‏ايد؟!
اهل قبله مى‏گويند: ما گنهكار بوديم و به سبب گناهانمان مؤاخذه شده‏ايم.
خداوند ، سخنان آنها را مى‏شنود و دستور مى‏دهد كسانى از اهل قبله كه در آتش‏اند ، بيرون آورده شوند . كفّار مى‏گويند: اى كاش ما هم مسلمان بوديم و مانند اينها بيرون آورده مى‏شديم!» .
پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله سپس اين آيات را خواند: «الف. لام. راء . اين است آيات كتاب [آسمانى] و قرآن روشنگر. چه بسا كسانى كه كافر شدند ، آرزو كنند كه كاش مسلمان بودند» .

۹۱۸. رَسولُ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : إذا خَلَّصَ اللّه‏ُ المُؤمِنينَ مِنَ النّارِ وأمِنوا، فَما مُجادَلَةُ أحَدِكُم لِصاحِبِهِ فِي الحَقِّ يَكونُ لَهُ فِي الدُّنيا أشَدَّ مُجادَلَةً مِنَ المُؤمِنينَ لِرَبِّهِم في إخوانِهِمُ الَّذينَ اُدخِلُوا النّارَ . قالَ : يَقولونَ : رَبَّنا ! إخوانُنا كانوا يُصَلّونَ مَعَنا ، ويَصومونَ مَعَنا ، ويَحِجّونَ مَعَنا ، فَأَدخَلتَهُمُ النّارَ؟! فَيَقولُ : اِذهَبوا فَأَخرِجوا مَن عَرَفتُم مِنهُم .
فَيَأتونَهُم فَيَعرِفونَهُم بِصُوَرِهِم ، لا تَأكُلُ النّارُ صُوَرَهُم ، فَمِنهُم مَن أخَذَتهُ النّارُ إلى أنصافِ ساقَيهِ ، ومِنهُم مَن أخَذَتهُ إلى كَعبَيهِ ، فَيُخرِجونَهُم . فَيَقولونَ : رَبَّنا ! أخرَجنا مَن قَد أمَرتَنا .
ثُمَّ يَقولُ : أخرِجوا مَن كانَ في قَلبِهِ وَزنُ دينارٍ مِنَ الإيمانِ ، ثُمَّ مَن كانَ في قَلبِهِ وَزنُ نِصفِ دينارٍ ، ثُمَّ مَن كانَ في قَلبِهِ مِثقالُ حَبَّةٍ مِن خَردَلٍ . ^۱

۹۱۹. المستدرك على الصحيحين عن أبي موسى : قالَ رَسولُ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : إذَا اجتَمَعَ أهلُ النّارِ فِي
النّارِ ومَعَهُم مِن أهلِ القِبلَةِ مَن شاءَ اللّه‏ُ ، قالوا : ما أغنى عَنكُم إسلامُكُم وقَد صِرتُم مَعَنا فِي النّارِ؟! قالوا: كانَت لَنا ذُنوبٌ فَاُخِذنا بِها .
فَسَمِعَ اللّه‏ُ ما قالوا ، قالَ : فَأَمَرَ بِمَن كانَ فِي النّارِ مِن أهلِ القِبلَةِ ، فَأُخرِجوا. فَيَقولُ الكُفّارُ : يا لَيتَنا كُنّا مُسلِمينَ فَنُخرَجَ كَما اُخرِجوا!
قالَ : وقَرَأَ رَسولُ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : «الر تِلْكَ ءَايَاتُ الْكِتَابِ وَ قُرْءَانٍ مُّبِينٍ* رُّبَمَا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَوْ كَانُواْ مُسْلِمِينَ» ^۲ . ^۳