۸۹۹. پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : به راستى ، گروهى از امّتم با شفاعت من ، از آتش خارج مى‏شوند كه به آنان «جهنّميان» مى‏گويند.

۹۰۰. پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : گروهى با شفاعت محمّد از آتش بيرون مى‏آيند و به بهشت مى‏روند . اينان را «جهنّميان» مى‏خوانند .

۹۰۱. پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : در روز قيامت، مردم را از صراط مى‏گذرانند و آنان مانند پروانه‏هايى كه در آتش فرو مى‏ريزند، از لبه صراط به دوزخ فرو مى‏افتند ؛ ولى خداوند ـ تبارك و تعالى ـ كسانى را كه خود بخواهد ، به رحمت خويش نجات مى‏دهد.
سپس به فرشتگان و پيامبران و شهيدان اجازه مى‏دهد كه شفاعت كنند و آنها شفاعت مى‏كنند و [گروهى ديگر را ]بيرون مى‏آورند . باز شفاعت مى‏كنند و بيرون مى‏آورند، و باز شفاعت مى‏كنند و بيرون مى‏آورند، و كسى را كه در دلش به اندازه ذرّه‏اى ايمان باشد ، شفاعت مى‏كنند و بيرون مى‏آورند .

۹۰۲. پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : هيچ مؤمنى نيست كه براى مردان و زنان مؤمن دعا كند ، مگر آن كه خداوند عز و جل همانند آنچه براى آنها دعا كرده است، از جانب هر مرد و زن مؤمنى كه از آغاز روزگار بوده يا تا روز قيامت خواهد آمد، به او بر مى‏گرداند.
در روز قيامت ، دستور مى‏رسد كه بنده را به آتش برند و حسابرسى شود؛ امّا مردان و زنان مؤمن مى‏گويند: «پروردگارا ! اين همان كسى است كه براى ما دعا
مى‏كرد . پس شفاعت ما را در حقّ او بپذير» و خداوند عز و جل هم شفاعتشان را در باره او مى‏پذيرد و آن بنده نجات مى‏يابد.

۸۹۹. عنه صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : لَيَخرُجَنَّ قَومٌ مِن اُمَّتي مِنَ النّارِ بِشَفاعَتي ، يُسَمَّونَ : «جَهَنَّمِيّونَ» . ^۱

۹۰۰. عنه صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : يَخرُجُ قَومٌ مِنَ النّارِ بِشَفاعَةِ مُحَمَّدٍ فَيَدخُلونَ الجَنَّةَ ، يُسَمَّونَ الجَهَنَّمِييّنَ . ^۲

۹۰۱. عنه صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : يُحمَلُ النّاسُ عَلَى الصِّراطِ يَومَ القِيامَةِ ، فَتُقادِعُ ^۳ بِهِم جَنبَةُ الصِّراطِ تَقادُعَ الفِراشِ فِي النّارِ ، فَيُنجِي اللّه‏ُ ـ تَبارَكَ وتَعالى ـ بِرَحمَتِهِ مَن يَشاءُ ، ثُمَّ يُؤذَنُ لِلمَلائِكَةِ وَالنَّبِيّينَ وَالشُّهَداءِ أن يَشفَعوا ؛ فَيَشفَعونَ ويُخرِجونَ ، ويَشفَعونَ ويُخرِجونَ ، ويَشفَعونَ ويُخرِجونَ ، ويَشفَعونَ ويُخرِجونَ مَن كانَ في قَلبِهِ ما يَزِنُ ذَرَّةً مِن إيمانٍ . ^۴

۹۰۲. عنه صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : ما مِن مُؤمِنٍ دَعا لِلمُؤمِنينَ وَالمُؤمِناتِ إلّا رَدَّ اللّه‏ُ عز و جل عَلَيهِ مِثلَ الَّذي دَعا لَهُم بِهِ مِن كُلِّ مُؤمِنٍ ومُؤمِنَةٍ مَضى مِن أوَّلِ الدَّهرِ أو هُوَ آتٍ إلى يَومِ القِيامَةِ . إنَّ العَبدَ لَيُؤمَرُ بِهِ إلَى النّارِ يَومَ القِيامَةِ فَيُسحَبُ ، فَيَقولُ المُؤمِنونَ وَالمُؤمِناتُ : يا رَبِّ ! هذَا الَّذي
كانَ يَدعو لَنا ، فَشَفِّعنا فيهِ . فَيُشَفِّعُهُمُ اللّه‏ُ عز و جل فيهِ ، فَيَنجو. ^۵