۷۷۸. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : سه نفرند كه خداوند عز و جل عذاب روز قيامت را از آنان برداشته است: آن كه بر قضاى الهى خرسند باشد، آن كه خيرخواه مسلمانان باشد، و آن كه به سوى نيكى ، راهنمايى كند .
۷۷۹. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : چهار خصلت است كه هر كس آنها را داشته باشد ، خداى متعال ، او را بر آتش ، حرام مىگرداند و از شيطان ، محفوظ مىدارد: كسى كه وقتى راغب مىشود و وقتى مىترسد و وقتى خشمگين مىشود و وقتى شهوتش سر بر مىدارد ، خود را نگه بدارد .
۷۸۰. امام على عليه السلام : شرم كردن از خداى سبحان، [شخص را] از عذاب خدا مصون مىدارد.
۷۸۱. امام على عليه السلام : خداوند سبحان ، چيزى از بلاى دنيا و عذاب آخرت را از مؤمن دور نمىكند ، مگر به سبب راضى بودن او به قضاى الهى و شكيبايى نيكو [بدون جزع و فزع] در برابر بلاى او .
۷۸۲. التوحيد ـ به نقل از اَصبغ بن نُباته ـ : چون على عليه السلام به خلافت رسيد و مردم با او بيعت كردند ، در حالى كه عمامه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را بر سر بسته ، جامه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را پوشيده ، كفشهاى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را به پا كرده و شمشير پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را در ميان بسته بود ، به سوى مسجد آمد و بالاى منبر رفت و بر آن نشست . سپس انگشتان دو دستش را در هم كرد و زير شكمش نهاد . آن گاه فرمود: «اى مردم! از من بپرسيد ، پيش از آن كه مرا از دست بدهيد...» .
مردى كه بر عصايش تكيه داده بود ، از انتهاى مسجد برخاست و جمعيت را شكافت و جلو آمد تا آن كه به ايشان نزديك شد و گفت: اى امير مؤمنان ! مرا به عملى راهنمايى فرما كه هر گاه انجامش دهم ، خداوند ، مرا از آتش برهاند .
به او فرمود: «اى مرد! بشنو، سپس بفهم، و آن گاه يقين كن كه دنيا به
وجود سه كس برپاست: به عالمى كه مىگويد و به علم خويش عمل مىكند، و به توانگرى كه مال و دارايىِ خويش را از پيروان دين خدا دريغ نمىورزد، و به تهىدست شكيبا . پس هر گاه عالم ، علم خويش را پوشيده بدارد و توانگر بخل ورزد و تهىدست [بر نادارىِ خويش] شكيبايى نورزد، در آن هنگام است كه تباهى و نابودى ، دامنگير مردمان مىشود . در آن هنگام است كه خداشناسان ، شناخته مىشوند و سراى دنيا به آغاز خود باز گشته است ـ يعنى دو باره كفر ، جاى ايمان را گرفته است ـ .
اى پرسنده ! زنهار فريب بسيارىِ مسجدها و اجتماع مردمانى را نخورى كه پيكرهايشان با هم است ، ولى دلهايشان پراكنده .
اى مردم! مردمان ، سه دستهاند: بىرغبت به دنيا، دنياخواه، و شكيبا. بىرغبت به دنيا اگر چيزى از دنيا به او برسد ، شادمان نمىشود و هر گاه چيزى از آن را از دست بدهد ، بر آن ، اندوه نمىخورد . شكيبا، دنيا را در دلش آرزو مىكند ؛ امّا اگر چيزى از آن به او برسد ، نفس خويش را از آن ، روىگردان مىسازد؛ زيرا از فرجام بدِ آن ، آگاه است . دنياخواه، باكى ندارد كه دنيا از راه حلال به او رسد يا از راه حرام».
