۱۱ / ۸
محبّت خدا
۶۵۶. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : به خدا سوگند كه خداوند ، دوست خود را در آتش نمىاندازد !
۶۵۷. امام على عليه السلام : معبودا، سَرورا، پروردگارا ! آيا به راستى مرا با آتشت ، عذاب خواهى كرد، پس از آن كه به يكتايى تو ايمان آوردهام ؟! و پس از آن كه شناخت تو در قلبم آميخته است و زبانم به ياد و نام تو گويا گشته و نهادم با محبّت تو گِره خورده است؟!
۶۵۸. الكافى ـ به نقل از ابو حمزه ـ : امام زين العابدين عليه السلام را شبهنگام ، در آستان كعبه ديدم كه به نماز ، ايستاده است و چندان قيام خود را به درازا كشانْد كه گاه بر پاى راست خود ، تكيه مىداد و گاه بر پاى چپش . سپس شنيدم كه با صدايى اندوهناك مىگويد: «اى سَرور من! آيا مرا عذاب خواهى كرد ، در حالى كه مهر تو در دلم جاى دارد؟!» .
۶۵۹. رجال النجاشى ـ به نقل از الياس ـ : شنيدم كه امام صادق عليه السلام مىفرمايد: «به خدا سوگند ، هر بندهاى كه خدا و پيامبر او را دوست بدارد و دوستدارِ امامان باشد و بميرد ، آتش [دوزخ] به او نمىرسد» .
اين مطلب را دوباره و سهباره ، تكرار كرد، بدون آن كه من از ايشان بخواهم .
۶۶۰. امام صادق عليه السلام : مردم ، خداوند عز و جل را سه گونه عبادت مىكنند : يك طبقه ، او را از سرِ اشتياق به پاداشش عبادت مىكنند كه اين ، عبادت آزمندان است و اين ، طمع است . گروهى ديگر ، او را از ترس آتش ، عبادت مىكنند كه اين ، عبادتِ بندگان است و اين [ناشى از] بيم است ؛ ولى من از سرِ محبّت به او عبادتش مىكنم كه اين ، عبادتِ آزادگان است و اين ، [مايه] امن [و امان ]است، به دليل اين
سخن خداى عز و جل كه: «و آنان از وحشت آن روز ، در اماناند» ، و به دليل اين سخن خداى عز و جل كه: «بگو: اگر خدا را دوست داريد، از من پيروى كنيد تا خداوند نيز دوستتان بدارد و گناهان شما را بر شما ببخشايد» .
پس هر كه خدا را دوست بدارد ، خداوند عز و جل نيز او را دوست مىدارد، و هر كه خداوند عز و جل دوستش بدارد ، از امانيافتگان است .
