حديث
۴۸۵. مسند ابن حنبل ـ به نقل از عبد اللّه بن عمرو ـ : مردى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و گفت: اى پيامبر خدا ! ... كارِ دوزخى چيست؟
فرمود: «دروغ گفتن ! هر گاه [شخصى] دروغ بگويد ، كجرَوى كرده است، و هر گاه كجروى كند ، كفر ورزيده است و هر گاه كفر ورزد ، وارد مىشود» يعنى: به آتش.
۴۸۶. امام على عليه السلام : دروغ گفتن، در دنيا ننگ است، و در آخرت ، مايه عذاب آتش.
۴۸۷. امام على عليه السلام : نتيجه دروغگويى، در دنيا ، خوارى و در آخرت ، عذاب است.
۱۰ / ۴۴
ريا
۴۸۸. امام على عليه السلام ـ در يادكرد آنچه پيامبر صلى الله عليه و آله از آن ، نهى نمود ـ : [پيامبر صلى الله عليه و آله ] فرمود: «... هر كس براى خودنمايى و شهرتطلبى بنايى بسازد، روز قيامت ، آن بنا را كه به آتشِ شعلهور تبديل شده است، از زمين هفتم بر دوش خود ، حمل مىكند . سپس آن را طوقِ گردنش مىكنند و او را در آتش ، فرو مىافكنند و هيچ چيزى ، مانع رسيدنش به قعر آتش نمىشود ، مگر آن كه توبه كند».
گفته شد: اى پيامبر خدا ! چگونه براى خودنمايى و شهرتطلبى مىسازد؟
فرمود: «[يعنى] بيشتر از اندازه نيازش بسازد تا با آن بر همسايگانش بزرگى بنمايد و بر برادرانش فخر بفروشد» .
۴۸۹. امام صادق عليه السلام : روز قيامت ، بندهاى را كه نماز گزارده است، مىآورند. مىگويد: «پروردگارا ! من به خاطر تو ، نماز خواندم» ؛ امّا به او گفته مىشود: نه ؛ بلكه تو
به خاطر اين نماز خواندى كه بگويند: «فلانى چه نماز خوبى مىخواند!» . او را به آتش ببريد. سپس بندهاى را كه جنگيده است ، مىآورند . مىگويد: «پروردگارا ! من به خاطر تو جنگيدم» ؛ امّا به او گفته مىشود: نه ؛ بلكه تو به خاطر اين جنگيدى كه بگويند: «فلانى چه آدم شجاعى است !» . او را به آتش ببريد . آن گاه بندهاى را كه قرآن آموخته است ، مىآورند. مىگويد: «پروردگارا ! من به خاطر تو ، قرآن آموختم» ؛ امّا به او گفته مىشود: نه ؛ بلكه آموختى تا بگويند: «فلانى چه آواز خوشى دارد !» . او را به آتش ببريد . سپس بندهاى را كه مالش را انفاق كرده است، مىآورند . او مىگويد: «پروردگارا ! من به خاطر تو ، اموالم را انفاق كردم» ؛ امّا به او گفته مىشود: نه ؛ بلكه از آن انفاق كردى تا بگويند: «فلانى چه سخاوتمند است !» . او را به آتش ببريد.
