۲۶۴. امام صادق عليه السلام : هر گاه كافر بميرد ، هفتاد هزار دوزخبان ، او را به سوى قبرش تشييع مىكنند و او با صدايى كه جز پريان و آدميان، همه موجودات آن را مىشنوند، حاملان تابوتش را سوگند مىدهد و مىگويد: كاش مرا بازگشتى [دوباره به دنيا ]بود تا از مؤمنان مىشدم ! و مىگويد: مرا بر گردانيد تا شايد در آنچه وا نهادهام ، كار نيكى انجام دهم .
امّا دوزخبانان پاسخش مىدهند: «هرگز ! اين ، سخنى است كه تو مىگويى» .
و فرشتهاى به آنان ندا مىدهد كه: «اگر هم باز گردانيده شود ، باز همان كارهايى را مىكند كه از آن نهى شده بود» .
چون او را در گورش نهند و مردم پراكنده شوند ، نكير و منكر در هولناكترين چهره به نزدش مىآيند و او را مىشناسند . سپس به وى مىگويند: «پروردگارت كيست ؟ دينت چيست ؟ پيامبرت چه كسى است؟» .
او زبانش بند مىآيد و نمىتواند پاسخ دهد. پس منكر و نكير ، چنان ضربتى از عذاب خدا بر او مىكوبند كه همه موجودات ، از آن به وحشت مىافتند. دوباره به او مىگويند: «پروردگارت كيست ؟ دينت چيست ؟ پيامبرت چه كسى است؟» .
او مىگويد: نمىدانم.
نكير و منكر به او مىگويند : «نه دانستى و نه راه يافتى و نه رستگار شدى» .
سپس درى به سوى آتش برايش مىگشايند و از جوشاب جهنّم برايش فرود مىآورند. اين است سخن خداى عز و جل كه: «و امّا اگر از دروغزنانِ گمراه باشد، پس با آب جوشان پذيرايى مىشود» ؛ يعنى در قبر «و در آتش افروخته جاى مىگيرد» ؛ يعنى در آخرت.
۲۶۵. تفسير القمّى ـ به نقل از ابو اُسامه ، از امام صادق و امام باقر عليهماالسلام ـ : به خدا سوگند ، ما در حقّ شيعيان گنهكارمان شفاعت مىكنيم ، تا جايى كه دشمنان ما با ديدن آن مىگويند : «ما را نه شفاعت كنندگانى است و نه دوستى مهربان . پس ، كاش ما را بازگشتى بود تا از مؤمنان مىبوديم!» ؛ يعنى از رهيافتگان ؛ چون لازمه ايمان ، اقرار كردن آنها [به ولايت ما] است .
۲۶۶. امام صادق عليه السلام : ميّت اگر از اهل بهشت باشد ، [به حاملانِ خود] صدا مىزند : زودتر مرا ببريد . و اگر از اهل آتش باشد ، صدا مىزند : مرا بر گردانيد .
