حديث
۲۲۵. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ در باره اين سخن خداى بزرگ : «و به او آبى از خونِ آميخته به چرك نوشانده مىشود. آن را جرعه جرعه مىنوشد» ـ : [آن نوشيدنى،] نزديك دهانش برده مىشود و او آن را ناخوش مىدارد . چون به نزديكش برده شد ، چهرهاش را بريان مىكند و پوست سرش مىافتد، و همين كه آن را نوشيد ، رودههايش را از هم فرو مىپاشد ، به گونهاى كه از مخرجش بيرون مىآيد. خداوند مىفرمايد: «و آبى جوشان نوشانده مىشوند و رودههايشان را از هم فرو مىپاشد» و مىفرمايد: «و اگر فريادرسى جويند ، با آبى چون مسِ گداخته يارى مىشوند كه چهرهها را بريان مىكند ؛ چه بد نوشيدنىاى است!» .
۲۲۶. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ در باره اين سخن خداى متعال : «چون مُهل» ـ : [مُهل،] چيزى است مانند دُردىِ روغن زيتون و هر گاه آن را به صورتش نزديك كند ، پوست صورتش در آن [ظرف پر از مُهل] مىافتد.
۲۲۷. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : جوشاب بر سر آنان ريخته مىشود و آن جوشاب در سرشان فرو مىرود تا به شكمشان مىرسد و آنچه را درون آن است ، ذوب مىكند و از
پاهايش خارج مىشود ـ و اين ، همان «صَهَر (موادّ مذاب)» است ـ و دوباره از نو آغاز مىشود.
