۲۱۴. امام باقر عليه ‏السلام ـ به عمرو بن ثابت ـ : اهل آتش، از درد عذابى كه مى‏كشند، در دوزخ مانند سگ‏ها و گرگ‏ها زوزه مى‏كشند. چه مى‏پندارى ـ اى عمرو ـ در باره گروهى كه «نه فرمان مرگشان مى‏رسد تا بميرند و نه از عذابشان در آتش كاسته مى‏شود» ؟! در آن ، تشنه و گرسنه‏اند . چشمانشان ناتوان گشته است . كر و لال و كورند . سيه‏رويند . در آن جا مطرود و زبون و پشيمان اند. مورد خشم‏اند و هيچ رحمى به آنان نمى‏شود . در عذابشان دمى تخفيف داده نمى‏شود ؛ [بلكه] آتش آنان، بى وقفه شعله مى‏كشد . از آب جوشان مى‏نوشند و از زقّوم مى‏خورند . با چنگك‏هاى آتشين مهار مى‏شوند و با گرز كوفته مى‏شوند . فرشتگان دژخيم درشت‏خوى ، به آنان رحم نمى‏كنند و در آتش ، آنان را به رو در افتاده ، مى‏كشند . با شيطان‏ها به يك بند كشيده مى‏شوند و آنان را به كُند و زنجير مى‏بندند. اگر دعا كنند، دعايشان پذيرفته نمى‏شود و اگر چيزى بخواهند ، درخواستشان برآورده نمى‏گردد . اين است حال و روز كسى كه وارد آتش دوزخ گردد .

۲۱۵. امام صادق عليه ‏السلام : از خدا بترسيد و زبان‏هايتان را جز از خير ، نگه داريد . مبادا زبان‏هايتان را به سخن دروغ و بهتان و گناه و تجاوز بلغزانيد ؛ زيرا اگر زبان‏هايتان را از آنچه خدا ناخوش مى‏دارد و شما را از آن نهى كرده است ، نگه داريد ، اين از نظر پروردگارتان براى شما بهتر است از اين كه زبان‏هايتان را به آن چيز بلغزانيد ؛ چرا كه حركت دادن زبان به آنچه خداوند آن را ناخوش مى‏دارد و
شما را از آن نهى مى‏كند ، از نظر خداوند ، موجب هلاكت بنده و مايه خشم خداست ، و خداوند در روز قيامت ، آن بنده را كر و كور و لال مى‏گرداند و چنان مى‏شويد كه خداوند فرموده است : «كرند ، لال‏اند ، كورند . پس نمى‏فهمند» يعنى سخن نمى‏گويند «و رخصت نمى‏يابند تا پوزش بخواهند» .

۲۱۴. الإمام الباقر عليه ‏السلام ـ لِعَمرِو بنِ ثابِتٍ ـ : إنَّ أهلَ النّارِ يَتَعاوَونَ فيها كَما يَتَعاوَى الكِلابُ وَالذِّئابُ مِمّا يَلقَونَ مِن ألَمِ العَذابِ ، ما ظَنُّكَ يا عَمرُو بِقَومٍ «لَا يُقْضَى عَلَيْهِمْ فَيَمُوتُواْ وَلَا يُخَفَّفُ عَنْهُم مِّنْ عَذَابِهَا» ، عِطاشٍ فيها جِياعٍ ، كَليلَةٍ أبصارُهُم ، صُمٍّ بُكمٍ عُميٍ ، مُسوَدَّةٍ وُجوهُهُم ، خاسِئينَ فيها نادِمينَ ، مَغضوبٍ عَلَيهِم فَلا يُرحَمونَ ، ومِنَ العَذابِ لا يُخَفَّفُ عَنهُم ، وفِي النّارِ يُسجَرونَ ^۱ ، ومِنَ الحَميمِ يَشرَبونَ ، ومِنَ الزَّقّومِ يَأكُلونَ ، وبِكَلاليبِ النّارِ يُخطَمونَ ^۲ ، وبِالمَقامِعِ يُضرَبونَ ، وَالمَلائِكَةُ الغِلاظُ الشِّدادُ لايَرحَمونَ ، فَهُم فِي النّارِ يُسحَبونَ عَلى وُجوهِهِم ، ومَعَ الشَّياطينِ يُقرَنونَ ، وفِي الأَنكالِ وَالأَغلالِ يُصفَدونَ ، إن دَعَوا لَم يُستَجَب لَهُم ، وإن سَألَوا حاجَةً لَم تُقضَ لَهُم!! هذِهِ حالُ مَن دَخَلَ النّارَ . ^۳

۲۱۵. الإمام الصادق عليه ‏السلام : فَاتَّقُوا اللّه‏َ وكُفُّوا ألسِنَتَكُم إلّا مِن خَيرٍ ، وإيّاكُم أن تُزلِقُوا ألسِنَتَكُم بِقَولِ الزُّورِ والبُهتانِ والإثمِ والعُدوانِ ، فَإنَّكُم إن كَفَفتُم ألسِنَتَكُم عَمّا يَكرَهُهُ اللّه‏ُ مِمّا نَهاكُم عَنهُ ، كانَ خَيرا لَكُم عِندَ رَبِّكُم مِن أن تُزلِقُوا ألسِنَتَكُم بِهِ ، فَإنَّ زَلَقَ اللِّسانِ فيما يَكرَهُ اللّه‏ُ وما يَنهى عَنهُ مَرداةٌ لِلعَبدِ عِندَ اللّه‏ِ ، ومَقتٌ مِنَ اللّه‏ِ وصَمٌّ وعَميٌ وبَكَمٌ يُورِثُهُ اللّه‏ُ إيّاهُ يَومَ القِيامَةِ ، فَتَصيروا كَما قالَ اللّه‏ُ : «صُمُّ بُكْمٌ عُمْىٌ فَهُمْ لَا يَرْجِعُونَ» ^۴ يعني لا يَنطِقونَ «وَ لَا يُؤْذَنُ لَهُمْ فَيَعْتَذِرُونَ» ^۵ . ^۶