۲۰۱. پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : به هر اهل آتشى، جايگاهش در بهشت ، نشان داده مى‏شود و او مى‏گويد: «كاش خدا هدايتم كرده بود!» و افسوس مى‏خورند... و به هر اهل بهشتى نيز جايگاهش در آتش نشان داده مى‏شود و او مى‏گويد: «اگر خدا هدايتم نكرده بود[ ، سرنوشتم جز اين بود] !» . و اين ، شكرگزارى او شمرده مى‏شود.

۲۰۲. امام على عليه ‏السلام : اى كميل! در اين هنگام ، از باز گشت ، مأيوس مى‏شوند و دچار حسرت شديد مى‏گردند ، و به هلاكت خويش و ماندگارى در آتش ، يقين مى‏كنند ، به سزاى اعمالى كه كرده‏اند ، و عذاب و شكنجه مى‏شوند .
ر . ك : ج ۱ ص ۵۸۷ (بخش يكم : بهشت / فصل پانزدهم : نظام بهشت / وراثت بهشتيان) .

۶ / ۵

آتش جدايى

قرآن

«نه! آنان در آن روز ، از پروردگارشان پوشيده‏اند» .

حديث

۲۰۳. امام على عليه ‏السلام : آتشِ جدايى ، سوزان‏تر از آتش جهنّم است.

۲۰۴. امام على عليه ‏السلام ـ در دعاى معروف به دعاى كميل ـ : اى معبود و پروردگار من و اى آقا و سَرور من! از كدامين كار به تو شكوه كنم ، و براى كدام يك از آنها بنالم و بگريم؟ براى دردناكى و سختىِ عذاب يا براى درازناكى گرفتارى و بلا؟ كه اگر مرا با دشمنانت هم‏كيفر گردانى و مرا با سزامندانِ گرفتارى و بلايت در يك جا گرد آورى، و بين من و دوستان و اوليايت جدايى افكنى، گيرم كه ـ اى معبود
و پروردگار من و اى آقا و سَرورم ـ بر عذابت شكيب ورزيدم ؛ امّا چگونه بر جدايى از تو شكيبايى كنم؟! گيرم كه بر سوز آتش تو شكيب ورزيدم ؛ امّا چگونه بر محروم ماندن از ديدن كرامت تو شكيبايى كنم؟! يا چگونه در آتش جاى گيرم ، در حالى كه به بخشايش تو اميد بسته‏ام؟!

ر . ك : ص ۲۱۷ (فصل نهم : احوال دوزخيان) .

۲۰۱. عنه صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : كُلُّ أهلِ النّارِ يَرى مَقعَدَهُ مِنَ الجَنَّةِ ، فَيَقولُ : لَو أنَّ اللّه‏َ هَداني . فَيَكونُ عَلَيهِم حَسرَةً ... وكُلُّ أهلِ الجَنَّةِ يَرى مَقعَدَهُ مِنَ النّارِ ، فَيَقولُ : لَولا أنَّ اللّه‏َ هَداني . قالَ : فَيَكونُ لَهُ شُكرا . ^۱

۲۰۲. الإمام عليّ عليه ‏السلام ـ في صِفَةِ جَهَنَّمَ ـ : يا كُمَيلُ ، فَعِندَها يَيأَسونَ مِنَ الكَرَّةِ ، واشتَدَّتِ الحَسْرَةُ ، وأيقَنوا بِالهَلَكَةِ والمَكْثِ جَزاءً بِما كَسَبُوا وعُذِّبُوا . ^۲

راجع : ج ۱ ص ۵۸۶ (القسم الأوّل : الجنّة / الفصل الخامس عشر : نظام الجنّة / وراثة أهل الجنّة) .

۶ / ۵

نارُ الفُرقَةِ

الكتاب

«كَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَـئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ» . ^۳

الحديث

۲۰۳. الإمام عليّ عليه ‏السلام : نارُ الفُرقَةِ أحَرُّ مِن نارِ جَهَنَّمَ . ^۴

۲۰۴. عنه عليه ‏السلام ـ فِي الدُّعاءِ المَعروفِ بِدُعاءِ كُمَيلٍ ـ : يا إلهي ورَبّي وسَيِّدي ومَولايَ ! لِأَيِّ الأُمورِ إلَيكَ أشكو ، ولِما مِنها أضِجُّ وأبكي ؟ ألِأَليمِ العَذابِ وشِدَّتِهِ ، أم لِطولِ البَلاءِ ومُدَّتِهِ ؟ فَلَئِن صَيَّرتَني لِلعُقوباتِ مَعَ أعدائِكَ ، وجَمَعتَ بَيني وبَينَ أهلِ بَلائِكَ ، وفَرَّقتَ بَيني وبَينَ أحِبّائِكَ وأولِيائِكَ ، فَهَبني ـ يا إلهي وسَيِّدي ومَولايَ ورَبّي ـ صَبَرتُ عَلى عَذابِكَ ، فَكَيفَ أصبِرُ عَلى فِراقِكَ ؟! وهَبني صَبَرتُ عَلى حَرِّ نارِكَ ، فَكَيفَ أصبِرُ عَنِ النَّظَرِ إلى كَرامَتِكَ ؟! أم كَيفَ أسكُنُ فِي النّارِ ورَجائي عَفوُكَ؟! ^۵

راجع : ص ۲۱۶ (الفصل التاسع : أحوال أهل النار) .