۱۰۰. امام باقر عليه السلام : بار خدايا ! گمان مرا بالا بِبَر ، ۱ طمع هيچ دشمنى و حسودى را بر من مَيَنگيز و مرا ، ايستاده باشم يا نشسته، بيدار باشم يا خفته ، [در همه حال ]محافظت فرما. بار خدايا ! مرا بيامرز و بر من رحم آور، به درستترين راهت راهنمايىام كن، و از گرماى جهنّم نگاهم دار.
۱۰۱. امام صادق عليه السلام : بار خدايا! مرا از آتش بِرَهان.
۱۰۲. امام صادق عليه السلام : بار خدايا! به حقّ موجبات آمرزشت و به رحمت واجب گشتهات [بر خويش] ، از تو مىخواهم كه مرا از هر گناهى به سلامت دارى، از هر نيكى [و طاعتى ]بهرهمند سازى ، به بهشت نائل گردانى و از آتش برهانى .
۱۰۳. امام صادق عليه السلام : بار خدايا! از فراموشى و تنبلى و سستى در طاعتت ، و از كيفر نزديكت و از عذاب بزرگترت ، به تو پناه مىبرم .
۱۰۴. امام صادق عليه السلام : قرآن را نبايد تند تند خواند ؛ بلكه بايد شمرده و با درنگ ، تلاوت كرد . هر گاه به آيهاى رسيدى كه در آن از بهشت ياد شده است ، لختى [از تلاوت ]دست نگه دار و از خداوند عز و جل بهشت را بخواه، و هر گاه به آيهاى رسيدى كه در آن از دوزخ ياد شده است ، لختى دست نگه دار و از آتش به خدا پناه ببر .
۱۰۵. امام صادق عليه السلام : در تعقيبات نمازهاى واجب ، اين دعا را مىخوانى: «بار خدايا! به حقّ محمّد و خاندان محمّد ، خلاصى از آتش را از تو مىخواهم . پس خلاصىِ ما را برايمان بنويس، در دوزخ قرارمان مده، به عذاب و تحقيرت
گرفتارمان مساز، از [خوراك دوزخيان ، يعنى] خارِ تر و زقّوم به ما مخوران، ما را در آتش با اهريمنان گرد مياور، در آتش سرنگونمان مكن، از جامههاى آتش و پوششهاى قَطرانى بر ما مپوشان، و از هر گونه گزند و بدىاى در روز قيامت ـ اى كه معبودى جز تو نيست ـ نجاتمان بخش» .
