نيز با مشكل رو به رو مى شوند . آنان در چنين مواقعى ، ممكن است بدون رو به رو شدن با صاحبان عزا و به گونه اى كه ديده نشوند و در معرض ديدِ آنان قرار نگيرند ، خود را به تابوت رسانده ، در حمل آن ، كمك كنند . براى چنين افرادى ، روبه رو شدن با بازماندگان و تسليت گفتن به آنان ، كار دشوارى است . حضرت على عليه السلام ، در دومين مورد از كارهاى افراد ناتوان و كم رو ، به همين مسئله اشاره كرده و فرموده است :
... و اين كه كسى با جنازه اى مواجه شود و بر بازماندگان آن ، سلام ندهد و گوشه تابوت را بگيرد . ^۱

در اين جا به خوبى روشن است كه سلام نكردن به صاحبان عزا و برقرار نكردن ارتباط كلامى ، نشانه ضعف و كم رويى است . معمولاً فضاى چنين مراسمى سنگين تر از موارد ديگر است و به همين جهت ، افراد كم رو ، توان برقرارى ارتباط در چنين مواقعى را ندارند . شايد در شرايط عادى ، اين فرد بتواند با كسى كه هم اكنون صاحب عزاست ، به راحتى ارتباط برقرار كند ؛ امّا در اين شرايط ، براى او دشوار است . سختى كار ، هم به فضاى متفاوتى كه عزا و تشييع جنازه به وجود مى آورد ، مربوط مى شود ، و هم به جمعيتى كه در مراسم ، حضور دارند . خودِ جمعيت ، فشار روانى بيشترى را بر اين افراد ، تحميل مى كند . اگر صاحب عزا تنها باشد ، شايد اين گونه افراد ، راحت تر بتوانند با او رابطه برقرار سازند .
بخش ديگرى از دشوارى ، شايد به دليل نداشتن مهارت در تسليت گفتن باشد . تسليت گويى در چنين موقعيت هايى ، خود ، نيازمند داشتن يك مهارت است . اين كه چه بگويد و چگونه بگويد ، مسئله اى است كه ذهن افراد كم رو را به شدّت ، مشغول مى سازد . محاوره هاى روزانه ، به دليل تكرار آن ، كمتر دشوار

عبداللّه بن ابى يعفور مى گويد : روزى در حضور امام صادق عليه السلام كسى عطسه كرد . حضرت به وى فرمود : «رحمك اللّه !» . پس از آن ، امام صادق عليه السلامعطسه كرد و حاضران ، خجالت كشيدند و زشت دانستند كه پاسخ حضرت را بدهند . امام عليه السلامنيز درباره آداب عطسه براى آنان سخن گفت . ^۱
البته اين مورد ، فقط يك نمونه است . افراد كم رو ، از به جا آوردن بيشتر آداب اجتماعى خجالت مى كشند و به همين جهت ، بسيارى از آداب اجتماعى ترك مى شود . افراد كم رو ، معمولاً از نظر آداب اجتماعى ضعيف اند و توان انجام دادن درست آن را ندارند .
۵ . حضرت على عليه السلام ، سه چيز را نشانه ضعف و كم رويى دانسته كه اولينِ اين نشانه ها ، مربوط به اذان گفتن است . اذان ، آدابى دارد . برخى از آداب آن ، مربوط به اذان گوست و برخى ديگر ، مربوط به شنونده اذان . در آدابِ كسى كه صداى اذان را مى شنود ، آمده كه بهتر است جملات اذان را تكرار كند . رسول خدا فرموده كه هرگاه اذان را شنيديد ، همراه مؤذّن ، تكرار كنيد ^۲ و ثواب فراوان و آثار مثبتى براى آن ذكر كرده است ^۳ و انجام ندادن آن را نشانه جفا شمرده است . ^۴ ن باره مى فرمايد :

۰.سه كار است كه جز انسان ناتوان ، آن را ترك نمى كند : يكى اين كه مردى صداى اذان گو را بشنود ، ولى همراه او تكرار نكند . ^۵

دو مورد ديگر را در در ادامه خواهيم آورد ؛ ولى مهم اين جاست كه تكرار نكردن اذان به همراه اذان گو ، يكى از رفتارهاى كم رويانه است .
البته كم رويى در بحث اذان ، فقط مربوط به شنونده اذان نيست ؛ بلكه اذان گو نيز ممكن است در اين بحث ، داخل باشد . مثلاً اذان گفتن در خانه ، بسيار اهمّيت دارد و به آن توصيه شده است . حال ، ممكن است كسى از ديگر اعضاى خانواده و يا از همسايه ها خجالت بكشد و نتواند اين كار را انجام دهد . اين نيز از نشانه هاى كم رويى است . ^۶ شخص كم رو از گفتن اذان ، خوددارى مى كند . اين گونه افراد ، توان امورى همچون سخنرانى ، مدّاحى و قرائت قرآن را نيز ندارند .
۶ . يكى از امور اجتماعى انسان ، شركت در تشييع جنازه است . اين كار ، سبب آرامش خاطر بازماندگان و رحمت و مغفرت براى درگذشته است . معمولاً كسانى كه در اين گونه مراسم شركت مى كنند ، نخست ، نزد صاحب يا صاحبان عزا مى روند و به آنان تسليت گفته ، براى آنان صبر و اجر آرزو مى كنند و سپس ، خود را به تابوت رسانده ، در حمل آن كمك مى كنند ؛ امّا افراد كم رو در اين امر