مدرسه حدیثی بغداد هستند، این اثر ـ که در زمان خود جامع‌ترین کتاب حدیثی فقهی است ـ از ثمرات مدرسه حدیثی بغداد به شمار می‌آید. شیخ طوسی پس از مدتی گزیده‌ای از این اثر را با عنوان الاستبصار عرضه کرد که در ردیف کتب اربعه به شمار می‌آید.
جوامع حدیثی دیگری نیز در این دوران نگارش یافتند که اکنون در اختیار ما نیستند، مانند الجامع محمد بن حسن بن ولید (استاد شیخ طوسی) و مدینة العلم شیخ صدوق.
۲. تک‌نگاری
تک‌نگاریها موضوعات گوناگونی دارند. هر موضوع اعتقادی، اخلاقی، اجتماعی و کلامی، می‌تواند دست‌مایه نگارش یک کتاب حدیثی در آن موضوع باشد. شمار تک‌نگاریهای این دوران به صدها عنوان می‌رسد. فضای علمی حاکم بر جامعه و مجموعه مباحثات پدیدآمده بین عالمان، رواج و افزایش این‌گونه نگارشها را در پی داشت. شیخ صدوق را می‌توان طلایه‌دار این‌گونه نویسندگی دانست. او نزدیک به سیصد رساله و کتاب حدیثی دارد، که بیشتر آنها تک‌نگاری در موضوعات خاص هستند، مانند کتاب التوحید در زمینه الهیات، کمال الدین در امامت و مهدویت و ثواب الاعمال و عقاب الاعمال در برشماری آثار کارهای نیک و بد.
۳. امالی
این شیوه از نگارش حدیثی، خود محصول نوع خاصی از عرضه حدیث و دریافت آن است، که در آن استاد احادیث گوناگون را از حافظه یا کتابهای خود، برای شاگردان می‌خواند و املا می‌کند و شاگردان آن را می‌نويسند. به مجموعه نوشته شاگرد که به صورت کتاب درمی‌آمد، امالی آن استاد می‌گفتند. در این شیوه معمولاً تاریخ جلسه خواندن حدیث (املا) و مکان آن یادداشت می‌شد.
چهار کتاب امالی مشهور شیعه یعنی امالی صدوق، امالی مفید، امالی طوسی و امالی سید مرتضی از نگارشهای این دوران هستند که به جز کتاب آخر، همگی نگاشته حدیثی هستند.
