این مجموعه به همت شاگردان ایشان تنظیم شد و پس از رحلت آیت الله بروجردی در سال ۱۳۸۰ هجری (۱۳۴۰ ﻫ.ش) به کوشش آقای شیخ اسماعیل معزّی منتشر گشت.^۱

علامه شعرانی (م ۱۳۵۲ ﻫ.ش)

در سال ۱۳۲۰ هجری در تهران متولد شد و در تهران، قم و نجف تحصیل کرد. علاوه بر دانشهای مرسوم حوزوی، در علوم دیگر همچون ریاضی و فلسفه و بر زبانهای بیگانه مسلط بود.
فعالیت ایشان در مباحث قرآن و حدیث بیش از موضوعات فقهی و اصولی است. تصحیح و یا نگاشتن حواشی بسیاری از کتابهای تفسیری همانند مجمع البیان، صافی، تفسیر ابوالفتح و منهج الصادقین، جلوه‌ای از کارهای قرآنی ایشان است.
حاشیه‌های ایشان بر کتاب وافی و کتاب شرح ملا صالح مازندرانی از آثار ماندگاری است که موجب در کنار هم قرار گرفتن نظرات و دیدگاههای متفاوت در فهم حدیث گشته است. بیش از ۱۶۰۰ حاشیه از ایشان بر کتاب شرح ملا صالح مازندرانی موجود است. دقت نظر علامه شعرانی در فهم روایت، دوری گزیدن از افراط و تفریط، استفاده از معانی مقبول و قابل دفاع و عفت قلم و کلام، حواشی ایشان را از اهمیت خاصی برخوردار ساخته است.

علامه شوشتری (م ۱۳۷۴ ﻫ.ش)^۲

در سال ۱۳۲۰ هجری در نجف اشرف متولد شد. تحصیلات خود را در نجف به پایان رسانید و پس از سقوط رضاخان به ایران و شهر شوشتر نقل مکان کرد. فعالیتهای حدیثی علامه شوشتری نزدیک به شصت سال ادامه داشت.
بَهج الصِباغة في شرح نهج البلاغه، قاموس الرجال، الأخبار الدخیله، قضاء أمیرالمؤمنین، الأربعون حدیثاً و فوائد الأخبار از جمله کتابهای حدیثی ایشان است.

به تبیین و توضیح مفصل روایات پرداخته است. در این مجموعه بررسیهای سندی همراه با بررسی متن احادیث مورد نظر بوده است. متأسفانه با آغاز جنگ جهانی اول، نگارش این کتاب متوقف شد و تنها سه جلد آن به چاپ رسید. با وجود این، ارائه شیوه صحیح در شرح حدیث، به این کتاب اهمیت خاصی داده است.

آیت الله بروجردی (م ۱۳۴۰ ﻫ.ش)

آیت الله سید حسین طباطبایی بروجردی در سال ۱۲۹۲ هجری در بروجرد متولد شد و تحصیلات خود را در بروجرد و نجف به پایان برد. او از جوان‌ترین شاگردان مرحوم آخوند خراسانی (م ۱۳۲۹ ﻫ) و سید کاظم طباطبایی یزدی بود. ۳۵ سال حضور او در بروجرد به دور از گرفتاری‌های مرجعیت وهمراه با مطالعه و پژوهش و درس و بحث موجب غنای فکری او در زمینه‌های مختلف گردید. وی در سال ۱۳۶۴ هجری به قم آمد و مرجعیت واحد شیعه را پدید آورد.
شهرت ایشان در فقه، مانع بروز جنبه‌های علمی ایشان شده است.
در مباحث رجال، یکی از دقیق‌ترین مبانی را ارائه و به شاگردان خویش منتقل نموده است. ایشان به شناخت طبقات، تخصص راوی، مشایخ، شاگردان و ... اهتمام ویژه داشت.
نزدیک به ده نگاشته رجالی از ایشان باقی مانده است. مهم‌ترین کتاب، ترتیب أسانید الکافی یا تجرید أسانید الکافی است که با در کنار هم قرار دادن اسناد مربوط به هر راوی، زمینه تشخیص او، اساتید، شاگردان و تخصص فقهی راوی فراهم می‌آید.
طرح کتاب جامع أحادیث الشیعه نیز نشانگر دقت نظر ایشان در استفاده از متون است. آیت الله بروجردی با تبیین اشکالات موجود در کتاب وسائل الشیعه، طرحی را با عنوان «جامع الأحادیث» پیشنهاد کردند تا مجموعه روایات شیعی در کنار هم قرار گیرد و ارتباط بین روایات، روشن و واضح باشد.
ایشان در آغاز تصمیم داشت روایات اهل سنت را نیز در کنار روایات شیعی ذکر کند تا فضای صدور روایات شیعی روشن شود، ولی بعدها از این کار منصرف شد.