شیخ طوسی بیش از چهل نفر دیگر از محدثان این دیار را نام برده است.۱ بسیاری از عالمان این منطقه با عنوان شاگردان و یا غِلمان۲ عیاشی توصيف شده‌اند.
۲. نیشابور
نيشابور در سده‌هاى اوليه تاريخ اسلام، یکی از حوزه‌های حدیثی مشهور سنیّان بود. مسلم نیشابوری، صاحب کتاب صحیح مسلم، و حاکم نیشابوری، مؤلف كتاب المستدرك على الصحيحَين، از مشهورترین محدثان آن دیار هستند. عبور امام رضا علیه السلام از نیشابور و درخواست عالمان آن دیار برای شنیدن روایت از ايشان، بیانگر کم بودن تعصب در میان محدثان سنی آن دیار است.
محدثان شیعی نیز در نیشابور حوزه درسی داشتند. محدثانی همچون: حَمدان بن سلیمان نیشابوری،۳ علی بن محمد بن قُتَیبه،۴ ابامحمد علوی،۵ یحیی بن محمد،۶ شاگرد فضل بن شاذان و استاد ابوعمرو کشی، و مهم‌تر از همه، فضل بن شاذان از این دیار برخاسته‌اند. خاندان فضل بن شاذان، همچون پدر و فرزندانش، خانواده‌اى مشهور و معتبر از محدثان بوده‌اند. مقبره فضل بن شاذان در نیشابور است.
شیعیان نیشابور آنقدر زیاد بودند که ابراهیم بن عَبدُه از زمان امام هادی علیه السلام به عنوان وکیلی خاص برای آن دیار منصوب شد؛ وی از اصحاب امام هادی علیه السلام بود که زمان امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و غیبت صغری را نیز درک کرده است.۷
فَتّال نیشابوریَو روضة الواعظین
ابوعلی محمد بن حسن فتال نیشابوری از محدثان این دیار در قرن پنجم است. وی در نیشابور و بغداد تحصیل کرد. اساتید بغدادی او شیخ طوسی و سید مرتضی
