۳ . اجازه مختصر علاّمه حلّى به تقى الدين ابراهيم بن حسين بن على آملى ، به تاريخ ۷۰۹ ق ، كه از فخر المحقّقين هم اجازه دارد . ^۱
۴ . اجازه مختصر علاّمه حلّى به سراج الدين حسن بن بهاء الدين محمّد بن ابى المجد سرابشنوى . اين اجازه ، به خطّ علاّمه در سال ۷۱۵ ق ، بر ظَهر قسم اوّل خلاصة الأقوال ، نوشته شده است . ^۲
۵ . اجازه علاّمه حلّى به تاج الدين حسن بن حسين سرابشنوى كاشانى . ^۳
۶ . اجازه مختصر علاّمه حلّى به عزّ الدين حسين بن ابراهيم بن يحيى استرآبادى . اين اجازه ، به خطّ علاّمه در تاريخ ۲۸ صفر سال ۷۰۸ بر ظَهر شرائع نوشته شده است . ^۴
۷ . اجازه مختصر علاّمه حلّى به سيّد شرف الدين حسين بن محمّد بن على علوى حسينى طوسى . اين اجازه مختصر ، به تاريخ آخر ذى حجّه سال ۷۰۴ ، به خطّ علاّمه بر ظَهر الإرشاد ، كه به خطّ اجازه گيرنده نگاشته شده ، نوشته شده است . ^۵
۸ . اجازه علاّمه حلّى به شيخ على بن اسماعيل بن ابراهيم بن فتوح غروى ، به تاريخ دوم رجب ۷۰۱ . ^۶
۹ . اجازه مختصر علاّمه حلّى به خواجه رشيد الدين على بن محمّد رشيد آوى به تاريخ رجب ۷۰۵ . ^۷

شيخ آقا بزرگ ، نخستين كسانى كه در اين زمينه دست به نگارش برده اند ، رضى الدين على بن طاووس (م ۶۶۴ ق) و شهيد اوّل (مق ۷۸۶ ق) هستند .
در اين بخش ، آن دسته از اجازاتى كه از عالمان و مشايخ اماميه در دوره مورد بحث صادر شده ، به نقل از الذريعة گزارش مى شود . در مجموع ، اجازات صادر شده در قرن هشتم ، بسى افزون تر از اجازات قرن نهم هجرى است . سه عالم پُر اجازه در قرن هشتم عبارت اند از : علاّمه حلّى ، فخرالدين محمّد حلّى و شهيد اوّل .

الف) قرن هشتم

۱ . اجازه مختصر علاّمه حلّى (م ۷۲۶ ق) به شيخ جمال الدين ابوالفتوح احمد بن ابى عبد اللّه بلكو بن ابى طالب بن على آوى در سال ۷۰۵ ق . اين شخص از فخر المحقّقين نيز اجازه دارد . ^۱
۲ . اجازه مبسوط علاّمه حلّى به بنى زهره كه پنج نفرند : ۱ . سيّد علاء الدين على بن ابراهيم بن محمّد بن ابى الحسن بن ابى المحاسن زهره ، ۲ . شرف الدين حسين بن على بن ابراهيم (پسر سيد علاء الدين) ، ۳ . سيّد بدر الدين محمّد بن ابراهيم (برادر علاء الدين) ، ۴ . سيّد امين الدين احمد بن ابراهيم (پسر بدر الدين) ، ۵ . عز الدين حسن بن محمّد (پسر بدر الدين) .
اين اجازه كبير كه به تاريخ پانزدهم شعبان ۷۲۳ صادر شده ، از نسخه دست خطّ زين الدين على بن حسن بن محمّد استرآبادى (م پيش از ۸۶۲ ق) در «كتاب الإجازات» بحار الأنوار (ج۱۰۷ ، ص ۶۰ ـ ۱۳۷) آمده است . ^۲ اجازه مبسوط علاّمه ، شامل اطلاعات مهم و سودمندى درباره عالمان شيعه و اهل سنّت ، و نگاشته هاى حديثى و غير حديثى آنان ، با ذكر طرق علاّمه به هر يك از آنهاست .