او استاد حمیری قمی (م۳۰۰ق) صاحب قرب الإسناد است.۱ صدوق در كتاب‌های مختلفش بارها با دو واسطه۲ و یا بیشتر۳ از او روایت كرده است. طبرانی، از محدّثان برجستة اهل سنّت نیز بارها با یك واسطه از او روایت كرده است.۴ بنا بر این، حیات محمّد بن علی بن خلف عطّار باید در قرن سوم بوده باشد.
محتوای روایات او، بیانگر اعتقادات ویژة شیعه است. برای نمونه، او فضائل بسیار مهمّی برای اهل بیت علیهم السّلام از جمله حضرت زهرا۵ و امام علی۶ و نیز ضرورت عصمت امامان۷ و... را نقل کرده است. روایات تفسیری او نیز این گونه اند. برای نمونه، در تفسیر «الكلمات التی تلقّاها آدم من ربّه فتاب» نقل میكند كه آن كلمات، سوگند آدم به حقّ پنج تن آل عبا بوده است.۸
گفتنی است كه روایات او را شیعه و سنّی گزارش كردهاند و روایات او در متون اهل سنّت، شبیه به متون شیعه است. مثلاّ روایت نبوی «الناس من شجر شتّی و أنا وعلی من شجرة واحدة»،۹ یا روایت مشهور دوات و صحیفه در هنگام وفات،۱۰ یا جریانات شورا و غصب خلافت،۱۱ و یا روایت لعن ابو موسی اشعری۱۲ از آن جمله اند. خطیب بغدادی به نقل از شاگرد محمّد بن علی، او را در روایت ثقه، مأمون و دارای خردی نیكو معرّفی كرده است؛۱۳ امّا نقل روایات
1.. قرب الإسناد، ص۱۶۲، ح۵۸۹ و ۵۹۱.
2.. معانی الأخبار، ص۱۲۵، ح۱و ص۱۳۲، ح۲.
3.. التوحید، ص۱۸۴، ح۲۱.
4.. المعجم الأوسط، ج۴، ص۲۶۳.
5.. الأمالی، صدوق، ص۳۰۵، ح۳۴۸.
6.. التوحید، ص۱۸۴، ح۲۱.
7.. معانی الأخبار، ص۱۳۲، ح۲.
8.. الخصال، ص۲۷۰، ح۸.
9.. المعجم الأوسط، ج۴، ص۲۶۳.
10.. همان، ج۵، ص۲۸۵.
11.. همان جا.
12.. لسان المیزان، ج۵، ص۲۹۰، ح۹۸۸.
13.. تاریخ بغداد، ج۳، ص۲۶۹، ح۱۳۱۸.
