شیخ مفید و حسین بن عبید الله غضائری، از شاگردان وی بوده‌اند. ابو مفضل شیبانی، اصالتاً كوفی است؛ ولی تمام عمرش را در طلب حدیث، به شهرهای مختلف سفر کرد.۱ طبق نقل خود وی، او در بخارا نیز بوده است. چنانچه می‌گوید: در چهارشنبه‌ای که هم‌زمان با عاشورا بوده است، از حسین بن علی بن زکریا ـ از محدّثان شیعی بخارا ـ در بخارا روایت نبوی: «الائمّة بعدی اثنی عشر...وکلهم من قریش» را شنیده و در همان جا نگاشته است.۲
ابو مفضل شیبانی، آثار بسیاری نیز تدوین کرده است که از آن جمله است: كتاب شرف التربة؛ كتاب مزار أمیر المؤمنین علیه السلام؛ كتاب مزار الحسین علیه السلام؛ كتاب فضائل العباس بن عبد المطلب؛ كتاب الدعاء؛ كتاب من روی حدیث غدیر خم؛ كتاب رسالة فی التقیة و الإذاعة؛ كتاب من روی عن زید بن علی بن الحسین؛ كتاب فضائل زید [علیه السلام]؛ كتاب الشافی فی علوم الزیدیة؛ كتاب أخبار أبی حنیفة، كتاب القلم.۳
نجاشی، او را درک کرده و افتخار شاگردی وی را داشته است؛ ولی اگرچه روایات بسیاری از او شنیده، سعی کرده است که از او مستقیماً نقل نکند و این کلام او می‌تواند نشانگر آن باشد که شیبانی را در دورة کهولت وی و جوانی خودش ملاقات کرده است.۴
تنها نکتة منفی در زندگی وی آن است که رجالیان کهن گفته‌اند که وی در آغاز، فردی مورد اعتماد و ثبت بوده؛ ولی بعداً دچار خلط شد. از این رو، دانشیان شیعه، او را تضعیف کرده‌اند.۵ در میان رجالیان شیعه، ابن غضائری، او را حدیث‌ساز دانسته و گفته که کتاب‌های او را دیده که متون روایی را بدون سند، نقل کرده است.۶
