امام کاظم و امام رضا علیهما السلامبوده است. در اعتقادات، از او هیچ روایتی در دست نیست. تنها اشتراک محمد بن احمد و یونس درباره نمازهای مستحب ماه رمضان است.۱ این که شیخ طوسی چنین فردی را «یونسی» دانسته است، می‌تواند گویای آن باشد که سلسله پیروان یونس تا این دوران نیز ادامه داشته است.
احمد بن عبداللّه بن مهران کرخی نیز از شاگردان یونس معرفی شده است.۲ از وی هیچ گزارشی که گویای دیدگاهی اعتقادی -کلامی باشد، در دست نیست. او کتابی با عنوان کتاب التأدیب دارد که گاه یوم ولیلة نیز خوانده شده است.۳ این کتاب دربرگیرنده روایاتی از ائمه علیهم السلام در موضوع ادعیه و اعمال روزانه است و کتاب‌هایی چون مصباح المتهجد و فلاح السائل از آن استفاده کرده‌اند.۴ شاید او و محمد بن احمد بن مطهر هر دو در مسائل فقهی پیرو یونس بوده‌اند.
شاذان بن خلیل پدر فضل بن شاذان نیز از شاگردان یونس معرفی شده است.۵ روایات وی در موضوعات فقهی است و حتی یک روایت کلامی نیز از او نقل نشده است که شاید به‌دلیل عدم گرایش کلامی در وی باشد. این که فضل در اواخر عمر از پیشینیانش که به مقابله با مخالفان تشیع می‌پرداختند، یاد می‌کند، ولی در این میان از پدرش نامی به زبان نمی‌آورد، می‌تواند مؤید خوبی بر این ادعا باشد.۶
کشّی، ابراهیم بن هاشم را نیز از شاگردان یونس معرفی می‌کند. با این حال، نجاشی بر این سخن خرده گرفته است. با توجه به این که ابراهیم بن هاشم به طور مستقیم هیچ روایتی از یونس نقل نکرده است، به نظر می‌آید سخن نجاشی قابل اعتمادتر است. البته، پیش از این محمد بن احمد بن مطهر نیز چنین وضعی داشت. او از نظر طبقه امکان نقل از یونس را نداشت. به هر حال تعلقِ خاطرِ ابراهیم بن هاشم به یونس و هشام و اندیشه‌های کلامی و به‌ویژه آرای فقهی آنها او را
1.. (کلینی، کافی، ج۴، ص۱۵۵). در این روایت به نمازهایی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله در ماه رمضان بعد از نماز مغرب و عشا اقامه می‌فرمودند تصریح شده است. یونس نیز روایتی مشابه همین مضمون دارد (نک: شیخ طوسی، اختیار معرفة الرجال، ج۳، ص۶۴).
2.. شیخ طوسی، اختیار معرفة الرجال، ص۵۶۶.
3.. نجاشی، فهرست، ص۹۱.
4.. شیخ طوسی، مصباح المتهجد، ص۱۶۷؛ سید بن طاووس، فلاح المسائل، ص۲۰۸، ۲۵۷ و ۲۸۸.
5.. نجاشی، فهرست، ص۳۰۶.
6.. نک: شیخ طوسی، اختیار معرفة الرجال، ص۵۳۹.
