1.. خاندان اعین به سبب آن که اعین «ولاء» قبیلة بنی‌شیبان را پذیرفت، به «شیبانی» مشهور شدند (ابوغالب زراری، رساله ابى غالب، ص‌۱۲۹).

2.. علت شهرت آل اعین به «تمیمیه» کاملاً روشن نیست؛ ولی شاید بتوان گفت به سبب سکونت این خاندان در کنار قبیله بنی تمیم در کوفه به این نام شناخته شدند. مشهور‌ شدن به نام قبیله محل سکونت امری رایج بوده است برای مثال، ابراهیم بن سلیمان بن عبیدالله به سبب سکونت در محله بنی تمیم به «تمیمی» شهرت یافت (نجاشی، رجال نجاشی، ص۱۸).

3.. ابوغالب زراری، رساله ابى غالب، ص‌۱۱۶. فرزندان بکیر بن اعین به «بکریون» مشهور شدند. در نسل‌های بعدی خاندان اعین، فرزندان بکیر نسبت به دیگر اعضای این خاندان، حضور پررنگ تری در جامعه علمی داشتند.

4.. ابوغالب زراری، رساله ابى غالب، ص‌۱۱۷. زراری یعنی منسوب به زرارة بن اعین. نخستین‌بار، امام هادی علیه السلام به سلیمان بن حسن بن جهم بن بکیر (جدّ پدری ابوغالب) لقب «زراری» را داد. امام هادی علیه السلام برای حفظ جان او، نام اصلیش را نَبُرد و او را به زراره، داناترین فرد خاندان اعین، منسوب ساخت و فرمود: خدا زراری را حفظ کند. از آن زمان به‌بعد، لقب «زراری» به این خاندان اطلاق شد.

5.. اشعری، مقالات الاسلامیین، ص۴۳.

6.. همان، ص۳۶؛ بغدادی، الفرق بین الفرق، ص‌۵۲.

7.. بغدادی، الفرق بین الفرق، ص‌۵۲.

8.. فان اس.، علم الکلام والمجتمع، ص۴۵۵.

9.. کشّی، إختیار معرفة الرجال، ص۱۴۱-۱۴۲.

10.. همان، ص۱۴۷-۱۴۸.

1.. نام او «عبدریه» و زراره لقب اوست و کنیه او را گروهی ابوالحسن و برخی ابوعلی ذکر کرده‌اند (شیخ طوسی، رجال، ص۲۰۹). او از اصحاب امام محمد باقر علیه السلامو امام جعفر صادق علیه السلامبود (شیخ طوسی، رجال، ص۳۳۷). نجاشی در رجال خود او را بزرگ و استاد شیعیان در زمان حیاتش معرفی می‌کند که قارِی قرآن، فقیه، متکلم، شاعر و ادیب بود و تمام ویژگی‌های متدینان و مزایای فضیلت در او جمع بود. او راستگو، مورد اعتماد و در زمان خویش بر همه اصحاب مقدم بود (نجاشی، رجال نجاشی، ص۱۷۵).

2.. فرزند اَعین بن سنسن و در زمرۀ تابعین (شیخ طوسی، رجال، ص‌۱۸۱) از اصحاب امام محمدباقر علیه السلامو امام صادق علیه السلامبود (ابن داوود حلی، رجال، ص‌۱۳۴)‌ و امام چهارم، علی‌بن حسین علیه السلامرا نیز ملاقات کرده بود (ابوغالب زراری، رساله ابى غالب، ص۱۱۳-۱۱۴).

3.. از راویان پر روایت و از اصحاب اِجماع است (کشّی، إختیار معرفة الرجال، ص‌۳۷۵‌) و با وجود این‌که او از نظر عقیدتی از فطحیه دانسته شده، امّا از فقهای امامیه شمرده شده است (همان، ص۳۴۵).

4.. از اصحاب امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلاماست (شیخ طوسی، رجال، ص‌۱۳۲و۱۹۰). وجود روایات بدون واسطه او از امام باقر علیه السلام، می‌تواند شاهدی باشد بر صحت سخن کسانی که او را از اصحاب امام باقر علیه السلامنیز دانسته اند (کلینی، کافی، ج‌۲، ص‌۸۹؛ شیخ طوسی، استبصار، ج۳، ص‌۲۵۸‌) او کتابی نیز نوشته است (نجاشی، رجال نجاشی، ص‌۱۴۰).

5.. بزرگ اصحاب امامیه و استاد مورد وثوق در عصر خویش بود. او آثار و نگاشته‌هایی از خود به جا گذاشت که می‌توان به کتاب تاریخ (ناتمام)، کتاب ادعیة سفر، کتاب الافضال اشاره کرد (نجاشی، رجال نجاشی، ص‌۸۳-۸۴). ابوغالب رساله‌ای برای معرفی خاندان اعین برای نوه‌اش ابوطاهر، نوشت (ابوغالب زراری، رساله ابى غالب، ص‌۱۵۹-۱۸۴)؛ این کتاب هم اکنون مهمترین منبع برای شناخت خاندان اعین است.

6.. ابوغالب زراری، رساله ابى غالب، ص۱۳۵.

7.. نجاشی، رجال نجاشی، ص۸۳ -۸۴.

8.. برای نمونه، نک: کشّی، إختیار معرفة الرجال، ص‌۱۶۱؛ شیخ صدوق، کتاب من‏ لایحضره‏ الفقیه، ج۲، ص‌۵۱۹.