1.. نک: کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۳-۲۰.

2.. «یا هِشَامُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى أَكْمَلَ لِلنَّاسِ الْحُجَجَ بِالْعُقُولِ» (کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۳).

3.. هشام بن حکم جایگاه پیامبران را برای ائمه علیهم السلامنیز باور داشته است.

4.. «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَكْمَلَ لِلنَّاسِ الْحُجَجَ بِالْعُقُولِ» (کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۳).

5.. کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۳- ۱۴.

6.. «یا هِشَامُ إِنَّ الْعَقْلَ مَعَ الْعِلْمِ» (کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۴).

7.. «یا هِشَامُ مَا بَعَثَ اللَّهُ أَنْبِیاءَهُ وَ رُسُلَهُ إِلَى عِبَادِهِ إِلَّا لِیعْقِلُوا عَنِ اللَّه‏» (کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۶).

8.. برای مثال، میرداماد آن را به معنای «لیعرفوا» دانسته (میرداماد، التعلیقة، ص۳۴) و ملاصدرا آن را به تعلیم علمی لدنی به انسان‌ها تأویل کرده است (صدرالدین شیرازی، الکشف، ج۱، ص۳۶۲-۳۶۳). شریف شیرازی بر نکات قبلی این نکته را افزوده که شاید مقصود آن است که عقل انسان‌ها به‌واسطۀ کسب هدایت الهی به کمال برسد (شریف شیرازی، الکشف، ص۷۲). ملاصالح مازندرانی این فرض را هم افزوده است که فاعل «لیعقلوا» پیامبران باشند و معنای عقل در این‌جا به‌جا آوردن باشد. ‌بنابراین، معنای جمله این می‌شود که پیامبران آنچه را خداوند بر عهده آنان از هدایت انسان‌ها قرار داده است به جا آورند (ملاصالح مازندرانی، شرح الکافی، ج۱، ص۱۸۷).

9.. «یا هِشَامُ إِنَّ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حُجَّتَینِ حُجَّةً ظَاهِرَةً وَحُجَّةً بَاطِنَةً فَأَمَّا الظَّاهِرَةُ فَالرُّسُلُ وَالْأَنْبِیاءُ وَ الْأَئِمَّةُ علیهم السلاموَأَمَّا الْبَاطِنَةُ فَالْعُقُول‏» (کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۶).

1.. طوسی، اختیار معرفة الرجال، ص۱۴۷.

2.. ‌شیخ صدوق، التوحید، ص۱۴۶.

3.. برای مثال، او در مجلسی بوده است که عبدالملک بن اعین و معاویة بن وهب از امام دربارۀ حدیث معراج و رؤیت الله می‌پرسند (خزاز، کفایة الاثر، ص۲۶۰-۲۶۲). همچنین در جایی دیگر هنگامی از امام صادق علیه السلام دربارۀ معرفت الله می‌پرسند، هشام بن سالم حضور داشته و پرسش و پاسخ را نقل کرده است (نک: شیخ صدوق، التوحید، ص۲۸۹).

4.. برای مثال، او از امام صادق علیه السلام دربارۀ حق خداوند بر بندگان (کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۰)، افضلیت امام حسن یا امام حسین علیهما السلام(شیخ صدوق، کمال الدین، ج۲، ص۴۱۶)، امام غائب یا قائم (ابن ابی زینب، الغیبة، ص۲۶۵)، حدیث ابوالخطاب (صفار، بصائر الدرجات، ج۱، ص۳۹۴)، سبّ امام علی علیه السلام توسط مخالفان (کلینی، الکافی، ج۷، ص۲۶۹)، احادیث عامه (صفار، بصائر الدرجات، ج۱، ص۳۶۳) و مسائل بسیاری دربارۀ فقه و احکام و آداب می‌پرسد (محمد نبها، مسند هشام بن سالم، ص۵۶- ۵۷).

5.. برای نمونه، او و زراره هرگاه در مسئله‌ای اختلاف نظر داشتند، مسئله را نزد محمد بن مسلم مطرح می‌کردند؛ چرا که او روایات امام باقر علیه السلام را به‌خوبی می‌شناخت و پاسخ آنها را با روایتی از ایشان می‌داد (شیخ مفید، الاختصاص، ص۵۳). همچنین او هنگامی که برخی از مخالفان دربارۀ مسئله نماز بر جنازۀ کودکان با او بحث کردند، نزد امام رفت و مسئله را از ایشان پرسید (کلینی، الکافی، ج۳، ص۲۰۹).

6.. نجاشی، فهرست، ص۴۳۳.