مهم‏ترین راویان وی عبارت‏اند از: احمد بن محمد بن خالد برقی، حسین بن عبیداللّٰه محرّر و محمد بن عبداللّٰه جامورانی رازی. کشی نیز از وی به طریق نصر بن صباح روایت می‏کند.

بیشتر روایات باقی مانده‏ از سجاده قمی در کتاب وسائل الشیعه آمده است که ۴۵ روایت است.

حسین بن شاذویه

حسین بن شاذویه، مکنی به ابوعبداللّٰه و ملقب به صفّار و صحاف، از دیگر راویانی است که در قم به غلو متهم بوده‏اند. نجاشی و شیخ طوسی به موطن وی اشاره نکرده‏اند، ولی ابن غضائری و به تبع او علامه وی را قمی معرفی کرده‏اند.^۱ تنها منبعی که اتهام وی به غلو را از قمی‏ها نقل کرده نیز ابن غضائری است. نجاشی وی را ثقه و قلیل الحدیث معرفی می‏کند و کتاب‏ الصلاة و الاعمال و کتاب أسماء أمیرالمؤمنین را از تألیفات وی نام می‏برد که ابن قولویه از وی روایت کرده است.^۲ شیخ طوسی نیز تنها یاد کرده که وی کتابی داشته است.^۳ ولی ابن غضائری پس از آنکه وی را قمی معرفی می‏کند، یادآور می‏شود که قمی‏ها وی را غالی دانسته‏اند؛ در عین حال تصریح می‏کند که کتاب ‏الصلاة وی را دیده و انحرافی در آن نبوده است.^۴

روایت ابن قولویه از او نشان می‏دهد وی باید در طبقه مشایخ صدوق باشد، ولی نام وی نه در اسناد موجود در آثار صدوق و نه دیگر میراث حدیثی ما نیامده است. البته صدوق از شخصی به نام علی بن حسین بن شاذویه روایت کرده که به‏احتمال فرزند همین حسین بن شاذویه است.

حسن بن خُرَّزاذ

حسن بن خرزاذ (خرزاد) قمی از اصحاب امام هادیعلیه السلام و ظاهراً اهل قم بوده است. شیخ طوسی ـ در اصحاب الهادیعلیه السلام ـ و نجاشی وی را قمی دانسته‏اند؛^۵ ولی شیخ طوسی در باب «من لم‏یرو عن واحد من الائمه» وی را اهل کش معرفی کرده است.^۶ با توجه به اینکه نام وی در اسناد

حضور او در اسناد مجامع روایی ما بسیار اندک است؛ حتی کتاب‏های پدرش نیز از طرق مختلف و از مسیری غیر از وی منتقل شده است.

حسن بن علی بن ابی‏عثمان

حسن بن علی بن ابی‏عثمان یا حسن بن ابی‏عثمان، مکنی به ابومحمد و ملقّب به سجّاده قمی، از دیگر راویان قمی است که به غلو متهم بوده‏اند. وی را در زمره اصحاب امام جواد و امام هادیعلیهما السلام دانسته‏اند.^۱ اما درباره موطن او اختلافی در اقوال دیده می‏شود. نجاشی وی را کوفی معرفی کرده است،^۲ ولی ابن غضائری وی را قمی دانسته^۳ و علامه حلی نیز وی را در شمار قمی‏ها شمرده است.^۴ ممکن است وی از کوفیانی بوده باشد که به قم مهاجرت کرده‏اند. در قم احمد بن محمد بن خالد برقی و حسین بن عبیداللّٰه محرّر از او روایت کرده‏اند. نجاشی کتاب حسن بن علی بن ابی‏عثمان را از طریق حسین بن عبیداللّٰه و شیخ طوسی از طریق برقی گزارش کرده‏اند.^۵ درباره غلو یا انحراف عقیده وی نقلی از مشایخ قم نرسیده است و البته تعداد اندکی از روایات وی در کافی، کتب شیخ صدوق و کامل‌الزیارات منتقل شده است. اما رجالیان بغداد به ضعف یا غلو وی اشاره کرده‏اند. نجاشی تنها اشاره می‏کند که اصحاب ما وی را تضعیف کرده‏اند.^۶ شیخ طوسی اگرچه در فهرست به غلو و حتی ضعف وی اشاره نکرده است، در کتاب رجال وی را غالی شمرده است.^۷ ابن‏ غضائری نیز وی را ضعیف و مرتفع القول دانسته است.^۸ البته تندترین تعبیر در رجال کشی و از حوزه شرق آمده است. کشی حسن بن علی بن ابی‏عثمان را لعن و وی را از غالیانی معرفی می‏کند که از دین اسلام خارج شده‏اند. بر اساس نقلی که کشی از نصر بن صباح آورده است حسن بن علی سجّاده از علیاویه و معتقد به برتری ابوالخطاب بر رسول اکرمصلی الله علیه و آله بوده است.^۹