1.. علی بن عبداﷲ بن وصیف م ۳۶۶، از متکلمان مشهور و از شاگردان ابوسهل نوبختی که علاوه بر دفاع از آموزه‏های شیعی با علمای عامه نیز مناظره داشته است (حموی، معجم الادباء، ج ۵، ص ۱۶۴ و ۱۶۶).

2.. از دیگر شاگردان ابوسهل نوبختی صاحب کتاب المجالس مع المخالفین و کتاب نقض ما روی من مناقب الرجال (نجاشی، رجال، ص ۴۲۲) که گویا در آن، مناقب ادعایی اهل سنت، به‌ویژه اصحاب حدیث دربارۀ صحابه و خلفا را رد کرده است.

3.. ابن ندیم در الفهرست که به سال ۳۷۷ به اتمام رسیده است، شیخ مفید را در اصول و فروع، بزرگ امامیه می‏خواند (ابن ندیم، الفهرست، ص ۲۲۶). بنابراین، مفید عملاً زعامت امامیه را پس از استادش ابوالجیش بلخی (م ۳۶۷) به دست گرفته است.

4.. ابوعلی الحسین بن علی بن زید الکرابیسی البغدادی (ر.ک: ذهبی، میزان الاعتدال، ج ۱، ص ۵۴۴).

5.. عبداﷲ بن مسلم بن قتیبه دینوری از مشاهیر اصحاب حدیث و از شاگردان اسحاق بن راهویه (ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج ۱۳، ص ۲۹۶).

6.. ابومحمد عبداﷲ‏ بن‏ سعید بن‏ کلاب‏ القطان‏ بصری‏، از حدیث‏گرایان متمایل به کلام که‏ بعدها کسانی‏ چون‏ ابوالحسن‏ اشعری‏ آرا و روش‏ وی‏ را دنبال‏ کردند (ر.ک: ذهبی‏، سیر اعلام النبلاء، ج ۱، ص ۱۷۴).

7.. محمد بن احمد الخالدی نیشابوری (م ۳۱۷) از اصحاب حدیث و از شاگردان ابن خزیمه نیشابوری (ر.ک: سمعانی، الانساب، ج ۲، ص ۳۱۲).

8.. نجاشی، رجال، ص ۳۹۹ ـ ۴۰۲.

9.. ر.ک: مفید، الفصول المختاره، ج ۱، ص۵۳. اندیشوران امامی در بغداد البته علاوه بر اصحاب حدیث و حنابله با عقل‏گرایان معتزلی و زیدی نیز مناظره و ردیه‏های علمی داشتند. از این ‏رو، گاهی از سوی آنان به حنبلی‏گری (ظاهر‏گرایی) متهم می‏شدند! مانند اتهامی که شیخ زیدی در مناظره‏ای مفید و امامیه را به جهت اعتماد بر منامات، معجزات، زیارت قبور و اعتکاف نزد قبور بزرگان، حنبلی خواند! و از سوی شیخ مفید پاسخ دریافت کرد (مفید، الفصول المختاره، ص ۱۲۸).

1.. ابومحمد عبداللّٰه بن محمد اسدی اکفانی شافعی (م ۴۰۵) از استادان سید رضی مؤلف نهج البلاغه است. شریف رضی نزد او فقه خوانده است (شریف رضی، حقائق التأویل، ص ۳۴۶).

2.. شیخ مفید سه بار از بغداد اخراج شد: سال ۳۹۲، ۳۹۸ و سال ۴۰۹ (ر.ک: ابن جوزی، المنتظم، ج ۱۵، ص ۳۳ و ۵۹).

3.. ابن جوزی، المنتظم، ج ۱۵‏، ص ۵۸ و ۵۹.

4.. همان، ص ۸۲.

5.. همان، ص ۱۱۱.

6.. همان‏، ص ۱۲۰ و ۱۲۵.

7.. همان، ج ۹، ص ۲۰۰ ـ ۳۸۵.

8.. علی بن احمد علوی م ۳۵۶، صاحب کتاب الامامه و کتاب التبدیل و التحریف (نجاشی، رجال، ص ۲۶۵) که در رد بر اهل حدیث و حشویه بوده است (تهرانی، الذریعه، ج۳، ص ۳۱۱).