حالى که از نظر متکلمان آل نوبخت ممکن است فردى تمام ثواب طاعت خود را در همین دنیا دریافت دارد.
یادکرد این نکته بایسته است که با توجه به موضع نوبختیان در اعتقاد به ثبوت طاعت براى کافران و دریافت پاداش در سراى دنیا براى آنان ـ آن‌گونه که در بند بعد خواهد آمد ـ در اینجا دانسته نیست که مرادشان از اطاعتکنندگان، چه کسانى هستند. اگر مقصود ایشان مؤمنان باشد، معلوم مىگردد که آنان بر خلاف متکلمان امامیه ـ از جمله شیخ مفید ـ و معتزله، ثواب طاعت را دائم نمىدانند؛ اما اگر مقصود کفار باشد، باید گفت که مفید براى آنان معرفت و طاعتى را ثابت نمىداند و بنابراین، کلام وى در گفتار ۱۱۶ أوائل المقالات که در آن از پاداش دنیوى برخى بندگان مطیع خدا سخن گفته، باید به مؤمنان حمل شود. بررسى روایىِ این مطلب در بند بعد آمده است.
۱۰. معرفت و طاعت کفار
شیخ مفید و جمهور امامیان بر آناند که هر کس به خدا شناخت دارد، به او کفر نمىورزد و هر کس منکر نعمت خداست، از او فرمان نمىبرد؛ یعنى اینکه کفار به خداوند معرفت ندارند و اطاعت او را به جا نمىآورند. در حالى که نوبختیان، در موضعى مخالف، بر آناند که بسیارى از کفار به خداى متعال شناخت دارند و در افعال بسیارى مطیع او هستند و بر این معرفت و طاعت در دنیا پاداش مىبینند.۱ شیخ مفید در برخى دیگر از آثار خویش نیز دیدگاه خود را باز گفته است. در تصحیح الاعتقاد مىگوید:
جایز نیست کسى که به خدا کافر است، او را بشناسد. و کسى که به او ایمان دارد، نسبت به او جاهل باشد. و هر کافرى بر طبق اصول ما جاهل به خداست.۲
وى در الفصول المختاره نیز درباره منع صدور طاعت از کافر مىنویسد:
من معتقدم که کافر طاعتى ندارد؛ زیرا خداى خود را نمىشناسد و چون نمىشناسد، طاعتى از او درست نمىآید؛ زیرا فعل، تنها در صورتى طاعت خواهد بود که فاعل آن، قصد مطاع کند و هر گاه به مطاع جاهل باشد، آهنگ فعل توسط او به سوى مطاع، ممکن نیست.۳
