و دكتر سيّد مرتضى آية اللّه زاده شيرازى ، استاد مشاور : حجة الاسلام محمّد على مهدوى راد ، ۱۳۸۲ ، ۳۲۶ ص .
تمايز فقه الحديث با ديگر دانش هاى حديث ، بالاخص دراية الحديث ، از عمده ترين مسائلى است كه در اين رساله ، مورد بحث و بررسى قرار گرفته ، و چون هدف آن ، به دست دادن روشى براى فهم حديث است ، با تكيه بر روش شناسى فقه الحديث ، اين مرز را مشخص نموده است ؛ لذا ضمن مورد بحث قرار دادن فقه الحديث ، از جهات گوناگون ، ادبيات و تعاريف و مفاهيم مربوط به اين علم را بيان نموده ، و براى وضوح و روشنىِ نسبتِ فقه الحديث با دراية الحديث ، مراحلى را كه از دوره آغازين اسلام و صدور حديث در نزد متقدمين تاكنون طى شده ، مورد بحث قرار داده است .
نگارنده ، اين رساله را از پيش گفتار ، مقدمه و پنج فصل فراهم آورده است :
در پيش گفتار ، مسير شكل گيرى رساله ، و در مقدمه، اهمّيّت حديث و فهم آن را آورده است.
در فصل اوّل ، ادبيات ، تعاريف و مفاهيم مربوط به فقه الحديث ، نسبت فقه الحديث با دراية الحديث ، جايگاه هريك در قرآن وروايات ، حديث در اصطلاح علم حديث ، و فقه الحديث در اصطلاح را توضيح مى دهد .
فصل دوم را به روش شناسى فقه الحديث ـ كه موضوع و بخش اصلى پژوهش است ـ اختصاص داده است . وى در اين فصل ، دو موضوع اصلىِ فحص درونى و فحص بيرونى در فقه الحديث را ، به صورتى مبسوط آورده است ، و به تناسب ، تمايز نقد و فقه و نقش معايير نقد در فقه الحديث را ، با ذكر نمونه هايى بيان كرده است .
در فصل سوم ، كيفيات عارض بر نقلْ از حيث منقول (مانند نقل به معنا و شروط آن و اختصار و تقطيع) را ، كه ارتباط وثيقى با فقه الحديث دارد توضيح داده است .
در فصل چهارم ، انواع مصطلحات حديثى مأخوذ از متن را ، با ذكر مثال هايى ذكر كرده است و نهايتا در فصل پنجم ، به يكى از موضوعات اساسى و مطرح در فقه الحديث ، يعنى مختلف الحديث و راه هاى علاج آن ، در ضمن مباحث مربوط به اخبار علاجيه و تعادل و تراجيح و راه هاى جمع ، حل و رد حديث به هنگام تعارض پرداخته است .
۲۸۸ . روش شناسى فقه الحديثى فيض در «وافى» ،
محمّد على بازوبندى ، كارشناس علوم قرآن و حديث ، دانشگاه علوم اسلامى رضوى ، استاد راهنما : حجة الاسلام محمّد على مهدوى راد ، استاد مشاور : آية اللّه محمّد هادى معرفت ، ۱۳۸۲ ، ۲۳۰ص .
