حديث شيعه ، از يك منظر ، محصول دوره دوم (دوران صادقين عليهماالسلام ) است ، و اين دوره در ادوار فوق ، به طور قطع ، مهم ترين دوره است ؛ از اين رو ، نويسنده تلاش مى كند تا حقايق مربوط به اين مقاطع تاريخى را ، با دقت تمام ارزيابى كند .
از سوى ديگر ، دوره اوّل ، فقط دريچه اى به حديث شيعه است ، كه در آن نويسنده به شكل كوتاه به آن اشاره كرده است .
دوران هاى سوم و چهارم نيز ، از آنجا كه به حفظ ، تدوين و تبويب حديث مربوط مى شود ، از نظر نويسنده از اهمّيّت خاصى در تاريخ حديث شيعه برخوردار است .
۱۶۵ . پژوهشى در تاريخ حديث شيعه از قرن ششم تا عصر حاضر ،
حسين صفره ، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث ، دانشكده الهيات و معارف اسلامى دانشگاه تهران ، استاد راهنما : دكتر مجيد معارف ، استاد مشاور : على اكبر غفارى صفت ، ۱۳۷۹ ، ۲۵۸ ص .
نگارنده در اين پايان نامه ، در صدد بيان چارچوبى از فعاليت هاى دانشمندان و محدّثان شيعه در اين دوره از تاريخ است ، و محورهاى اصلى كار آنان را در عرصه حديث و علوم حديثى بيان مى كند.
اين پايان نامه در پنج فصل ، با يك مقدمه مفصّل گردآورى شده :
مطالب موجود در مقدمه عبارت اند از : پيشينه بحث ، مراحل تحقيق ، درآمد بر تاريخ حديث شيعه در دوره متأخران ، گذر از دوره متقدمان به دوره متأخران ، نقش شيخ طوسى در حديث و فقه ، نقش محقق حلى و علّامه حلى در فقه ، دلايل ركود در عرصه حديث ، تجديد حيات اخباريان ، زمينه هاى احياى اخباريگرى ، مراحل مدرسه اخباريه ، اختلافات عمده اخباريان و اصوليان و سرانجامِ اخباريان .
فصل اوّل ، در باره تدوين جوامع حديثى است و معرفى بزرگانى چون مرحوم فيض كاشانى ، شيخ حرّ عاملى ، علّامه مجلسى ، ميرزاى نورى ، و تأليفات آنان ، و شرح حال هر يك و معرفى اساتيد و مشايخ و شاگردان اين أعلام ، و هدف از تأليفات آنها از زبان مؤلفان اين كتاب ها بيان شده است .
فصل دوم ، در باره تأليفات متنوع در عرصه حديث است ، كه نويسنده ، عمده تأليفات را در اين زمينه ، تأليفات اربعين نويسى ، مناقب نويسى ، جمع و تدوين ادعيه و زيارات
