۲۱۹.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : خداوند به عيسى بن مريم عليه السلام وحى فرمود كه : «اى عيسى! با حكمتم خويشتن را پند ده ، اگر سود بردى [آن را به كار بستى‏]، مردم را نيز پند ده و گرنه از من شرم كن [و واعظ پندناپذير مباش‏]» .

۲۲۰.عيسى بن مريم عليه السلام - در پاسخ اين پرسش كه : برترينِ مردم كيست؟ - : كسى كه . . . نگاه كردنش عبرت آموختن است .

۲۲۱.عيسى بن مريم عليه السلام - هرگاه بر خانه‏اى مى‏گذشت كه اهل آن، مرده بودند و كسانى ديگر جايشان را گرفته بودند - : بيچاره صاحبان تو كه وارث تو شدند . چگونه از برادران درگذشته خود عبرت نگرفتند؟!

۲۲۲.عيسى بن مريم عليه السلام : اى حواريان! بدانيد كه نگاه كردن به گورها اندرز است ، و به مردگان عبرت ، و به مردم دنيا (زندگان) ، مهربانى .

۲۲۳.امام صادق عليه السلام : خداى متعال به عيسى بن مريم عليه السلام وحى فرمود كه : «اى عيسى! ... بر گورهاى مردگان بِايست و با آواز بلند ، صدايشان بزن . شايد كه از آنان پند گيرى ، و بگو : من نيز همچون ديگران به شما خواهم پيوست» .

۴ / ۲۶

آرزوى سازنده‏

۲۲۴.تاريخ دمشق - به نقل از داوود بن ابى هند و حُمَيد - : روزى عيسى عليه السلام نشسته بود و
پيرمردى با بيلش زمين را شخم مى‏زد . عيسى عليه السلام فرمود : «خدايا! آرزو را از او بگير» .
پيرمرد، بيل را زمين گذاشت و دراز كشيد . ساعتى گذشت و عيسى عليه السلام فرمود : «خدايا! آرزو را به او باز گردان» . پيرمرد برخاست و به كار پرداخت .
عيسى عليه السلام به او فرمود : «چه شد كه مشغول كار كردن بودى؛ امّا ناگهان بيلت را انداختى و ساعتى دراز كشيدى ، سپس برخاستى و دوباره به كار پرداختى؟!».
پير مرد گفت : مشغول كار بودم كه ناگهان نَفْسم به من گفت : تو پيرى سال‏خورده‏اى. تا كى كار مى‏كنى؟! لذا بيل را انداختم و دراز كشيدم ؛ امّا بعد نفسم به من گفت : به خدا قسم ، تا زنده‏اى بايد خرج زندگى‏ات را به دست آورى . پس برخاستم و بيلم را برداشتم .

۲۱۹.رسول اللَّه صلى اللَّه عليه وآله: أَوحَى اللَّهُ عزّ وجلّ إِلى‏ عِيسَى بنِ مَريَم : يا عِيسى‏ ، عِظ نَفسَكَ بِحِكمَتِي ، فَإِنِ انتَفَعتَ فَعِظِ النَّاسَ ، وإِلَّا فَاستَحِ مِنِّي .^۱

۲۲۰.عيسى بن مريم عليه السلام - لَمّا سُئِلَ عَن أَفضَلِ النَّاسِ - : مَن كانَ . . . نَظَرُهُ عِبرَةً .^۲

۲۲۱.عنه عليه السلام - أَنَّهُ كانَ يَقُولُ إِذا مَرَّ بِدَارٍ قَد ماتَ أَهلُها وَخَلَفَ فِيها غَيرُهُم - : وَيحاً لِأَربابِكَ الَّذِينَ وَرِثُوكَ ، كَيفَ لَم يَعتَبِرُوا بِإِخوانِهِمُ الماضِينَ؟!^۳

۲۲۲.عنه عليه السلام: اعلَمُوا يا مَعشَرَ الحَوارِيِّينَ أَنَّ النَّظَرَ إِلَى القُبُورِ عِظَةٌ ، وَإِلَى المَوتى‏ عِبرَةٌ ، وَإِلى‏ أَهلِ الدُّنيا رَحمَةٌ .^۴

۲۲۳.الإمام الصادق عليه السلام: أَوحَى اللَّهُ تَعَالى‏ إِلى‏ عيسَى بنِ مَريَمَ عليه السلام : يَا عيسى‏ . . . قُم عَلى‏ قُبُورِ الأَمواتِ ، فَنَادِهِم بِالصَّوتِ الرَّفِيعِ لَعَلَّكَ تَأخُذُ مَوعِظَتَكَ مِنهُم ، وَقُل : إِنّي لَاحِقٌ بِهِم فِي اللَّاحِقِينَ .^۵

راجع : ص ۳۶ (ما يجب على العالم / الاعتبار بالجاهل) و ح ۲۶۵ و ۳۷۴ - ۳۷۶ و ص ۲۶۸ (الفصل السابع / ح ۷ / ۳۳) و ص ۲۹۶ (ح ۷ / ۷۶) .

۴ / ۲۶

الأَمَلُ البَنّاءُ

۲۲۴.تاريخ دمشق عن داود بن أبي هند وحُمَيد: بَينَما عِيسى‏ عليه السلام جالِسٌ وشَيخٌ يَعمَلُ بِمِسحاتِهِ يُثِيرُ
بِها الأَرضَ ، فَقالَ عِيسى‏ عليه السلام : «اللَّهُمَّ انزَع مِنهُ الأَمَلَ» ، فَوَضَعَ الشَّيخُ المِسحاةَ وَاضطَجَعَ ، فَلَبِثَ ساعةً .
فَقالَ عِيسى‏ عليه السلام : «اللَّهُمَّ اردُد إِلَيهِ الأَمَلَ» ، فَقامَ فَجَعَلَ يَعمَلُ .
فَقالَ لَهُ عِيسى‏ عليه السلام : ما لَكَ بَينَما أَنتَ تَعمَلُ أَلقَيتَ مِسحاتَكَ وَاضطَجَعتَ ساعَةً ، ثُمَّ إِنَّكَ قُمتَ بَعدُ تَعمَلُ؟!
فَقالَ الشَّيخُ : بَينا أَنا أَعمَلُ إِذ قالَت لِي نَفسِي : إِلى‏ مَتى‏ تَعمَلُ وأَنتَ شَيخٌ كَبِيرٌ؟! فَأَلقَيتُ المِسحاةَ وَاضطَجَعتُ . ثُمَّ قالَت لِي نَفسِي : وَاللَّهِ ، ما بَذلُكَ مِن عَيشٍ ما بَقِيتَ ، فَقُمتُ إِلى‏ مِسحاتِي .^۶