همچنين ابن حجر ، اجمالاً عدم فهم حديث ياد شده را تأييد مى‏كند .^۱
البتّه عدّه‏اى از جمله افراد ياد شده خواسته‏اند كه ولو به صورت احتمال ، مقصود از خلفاى دوازده‏گانه را بيان كنند ؛ ليكن با تأمّل در آنچه گفته‏اند ، مشخّص مى‏گردد كه مدّعاى آنان ، نه از حيث عدد و نه از حيث ويژگى‏ها، با آنچه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرموده ، قابل انطباق نيست .^۲

شايع «خليفه» توجّه كرده‏اند و در ميان حاكمان و قدرت‏مداران ، به دنبال خليفه گشته‏اند . بديهى است كه حاكمان ظالم و خونريزى همانند يزيد و عبد الملك را نمى‏توان خليفه بزرگ‏ترينِ پيامبران الهى و خاتم آنان دانست .
بارى ! ترديدى نيست كه هدف پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از اين سخن ، معرّفى بهترين كسانى است كه پس از او شايستگى كامل را براى رهبرى امّت اسلامى دارند ؛ ليكن با عنايت به اين كه مقام نبوّت ، منزّه از سخن لغو يا معمّاگونه است ، مسئله مهم در فقه الحديث و فهم سخن پيامبر خدا ، تعيين مصداق خلفاى دوازده گانه‏اى است كه ايشان ، آنان را به عنوان خلفاى شايسته خود ، معرّفى نموده است .
از نگاه پيروان اهل بيت عليهم السلام ، پاسخ، روشن است ؛ زيرا آنان بر اين باورند كه خلفاى دوازده گانه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، دوازده تن از اهل بيت ايشان اند كه اوّلين آنها، امام على عليه السلام و آخرين آنها، امام مهدى عليه السلام است كه هم‏اكنون ، زنده است و روزى جهان را از عدل و داد پُر خواهد كرد .^۱
محدّثان اهل سنّت با اين كه حديث جابر بن سَمُره را صحيح مى‏دانند ، پاسخ روشنى براى تبيين مصاديق خلفاى دوازده‏گانه ندارند ، تا آن جا كه ابن جوزى در كتاب كشف المشكل مى‏گويد :
اگر چه در باره اين حديث جستجوى بسيار كردم و در مورد آن سؤال نمودم ، ليكن كسى را نيافتم كه مقصود [واقعى‏] آن را بداند .^۲
مهلّب نيز چنين تصريح مى‏نمايد :
كسى را نيافتم كه به معناى حقيقى اين حديث ، رسيده باشد .^۳