ناميد و آنان را به تدبّر در آن ، دعوت كرد و كسانى را كه در آن تدبّر نمى‏كنند ، مورد سرزنش قرار داد؟!
ثانياً مبهم بودن قرآن ، با معجزه بودن آن ، سازگار نيست ؛ زيرا سخنى مى‏تواند معجزه باشد و ارتباطِ آورنده آن را با خداوند متعال ، اثبات نمايد كه براى مردمِ اهل آن زبان ، قابل فهم باشد . بنا بر اين ، سخنى كه عموم مردم ، قادر به درك آن نيستند ، معجزه و نشانه نبوّت نيست .
ثالثاً بر پايه احاديث فراوانى كه از اهل بيت عليهم السلام رسيده‏اند ، عرضه سنّت بر قرآن ، يكى از معيارهاى تشخيص حديث صحيح از ناصحيح است . از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله روايت شده كه مى‏فرمايد :
إنَّ عَلى‏ كُلِّ حَقِّ حَقيقَةً ، وَ عَلى‏ كُلِّ صَوابٍ نوراً؛ فَما وافَقَ كِتابَ اللَّهِ فَخُذوهُ ، وَ ما خالَفَ كِتابَ اللَّهِ فَدَعوهُ . ^۱
هر حقّى از حقيقتى برخوردار است ، و هر درستى ، از نورانيّتى . پس آنچه را كه موافق كتاب خداست ، بگيريد ، و آنچه را كه مخالف كتاب خداست ، رها كنيد .
بديهى است كه معيارْ بودن قرآن براى تشخيص درستى يا نادرستى سنّت (حديث) ، مبتنى بر امكان دستيابى به معانى قرآن و نيز حجّيت ظواهر آن است و چيزى كه خود ، مبهم و غير قابل فهم باشد ، نمى‏تواند ميزان شناخت چيزى ديگر شود .
رابعاً در برخى احاديث ، مبهم و غير قابل فهم بودن قرآن ، صريحاً

ويژه پيامبر صلى اللَّه عليه وآله و خاندان ايشان است ؛ ^۱ امّا اين ، بدان معنا نيست كه معارف قرآن ، به طور مطلق ، بالاتر از فهم عامّه مردم است و پژوهشگران دينى نبايد به متن قرآن ، مراجعه كنند ؛ زيرا :
اوّلاً قرآن كريم تصريح مى‏فرمايد :
(هَذَا بَيَانٌ لِّلنَّاسِ . ^۲
اين (قرآن) ، روشنگرى براى مردم است) .
و مردم را به تدبّر در آيات خويش ، فرا مى‏خواند :
(كِتَبٌ أَنزَلْنَهُ إِلَيْكَ مُبَرَكٌ لِّيَدَّبَّرُوا ءَايَتِهِ وَ لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبَبِ . ^۳
كتابى است خجسته كه به سوى تو فرستاديم تا در آيات آن بينديشند و خردمندان از آن پند گيرند) .
و كسانى را كه در آن تدبّر نمى‏كنند ، بدين گونه مورد عتاب قرار مى‏دهد كه :
(أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْءَانَ أَمْ عَلَى‏ قُلُوبٍ أَقْفَالُهَآ . ^۴
آيا در قرآن نمى‏انديشند ، يا بر دل‏هايشان قفل‏هايى زده شده است؟) .
چگونه مى‏توان سخنى را كه براى مردم ، قابل فهم نيست ، «بيان»