يازده . الصافى فى تفسير القرآن ، فيض كاشانى (۱۰۰۷ - ۱۰۹۱ ق) ؛
دوازده . نور الثقلين ، عبد على بن جمعه عروسى حُوَيزى (ق ۱۲ ق) ؛
سيزده . التفسير المأثور ، على اصغر قائنى (م ۱۳۱۵ ق) .۱
ج - تفسير عقلى
عقل ، به دو صورت مىتواند در تفسير قرآن نقش ايفا نمايد :
يك . به صورت يك ابزار ؛
دو . به صورت يك منبع معرفت .
در صورت اوّل ، عقل ، وسيلهاى است براى بهرهگيرى اجتهادى مفسّر از وحى ، شهود ، و علوم تجربى ؛ امّا در صورت دوم ، عقل ، منبعى است مستقل كه در كنار وحى ، شهود ، و علوم تجربى ، در جهت تبيين مقاصد و معارف قرآن ، مورد استفاده قرار مىگيرد .
يكى از مفسّران بزرگ معاصر ، كاركرد ابزارى و منبعى عقل در تفسير قرآن را چنين بيان فرموده است :
تفسير عقلى نيز يا به تفطّن عقل از شواهد داخلى و خارجى صورت مىپذيرد ، يعنى عقل ، معناى آيهاى را از جمعبندى آيات و روايات در مىيابد كه در اين قسم ، عقل ، تنها نقش «مصباح» دارد و چنين تفسير عقلى مجتهدانه ، چون از منابع نقلى محقّق
