انحراف پيشگيرى مى‏كند . مهم‏ترين قواعد تفسير را مى‏توان در اين عناوين ، خلاصه كرد :
- انكار بر قرائت صحيح متن قرآن ؛
- استفاده از ابزارهاى علمى مناسب ، مانند : ادبيات ، اصول فقه ، علوم عقلى ، علوم نقلى ، تاريخ ، دو دانش رجال و درايه ، و علوم تجربى ؛
- توجّه به معناى لغوى واژه‏ها ؛
- رعايت دستور تركيب جمله‏ها ؛
- اخذ ظهور مستقر كلام ؛
- اهتمام به تفكيك معناى حقيقى از معناى مجازى ؛
- رعايت عام و خاص ؛
- رعايت مطلق و مقيّد ؛
- توجّه به دلالت‏هاى گوناگون كلام ؛
- نگاه كردن به همه معانى (وجوه معنايى قرآن) و محدود نشدن به برخى از آنها ؛
- در نظر گرفتن سياق و بافت كلام ؛
- توجّه به معنى كلمات پيش از قرآن ، در قرآن و پس از آن ؛
- اصل قرار دادن محكمات براى روشن كردن متشابهات ؛
- نگاه سيستمى (نظام‏شناسانه) داشتن به مفاهيم قرآن ؛
- ملاحظه سنّت شارح در تفسير قرآن .

- پيامبر صلى اللَّه عليه وآله در گرفتن وحى و نيز ابلاغ آن به مردم ، از هرگونه خطا مصون بوده است .
- قرآن از هر نوع تحريف لفظى ، مصون مانده است .

ب - مبانى دلالى‏

مقصود از مبانى دِلالى ، اصول عقلى ، عُقَلايى و نقلىِ معتبرى است كه به طور مستقيم در چگونگى شناخت معنا و مقصود از آيات قرآن ، مؤثّر است مانند :
- فهم‏پذيرى قرآن .
- جواز تفسير قرآن .
- اعتبار و حجّيت فهم و تفسير قرآن .
- ممنوعيت تفسير به رأى .
- باور داشتن سطوح معانى قرآن .
- شيوه گفتمان قرآن ، و مشخص ساختن پاسخ اين مسئله كه شيوه گفتمان قرآن ، با شيوه زبان عامه مردم و عرف همگانى سازگاتر است يا با شيوه زبان و عرف خاص ، همانند زبان علمى ، فلسفى ، اخلاقى - عرفانى و . . . ؟

دو . قواعد تفسيرى‏

قواعد تفسيرى ، عبارت است از مجموعه‏اى از راه‏كارها و بايدهاى كلّى (برخاسته از مبانى عقلى ، عقلايى و نقلى) براى تفسير قرآن كه رعايت آنها فرايند تفسير را در مسير صحيح پيش مى‏برد و از وقوع