به هر حال ، مفسّر قرآن كريم براى بهره‏گيرى از روايات اهل بيت عليهم السلام ، در نقد و ارزيابى روايات ، وظيفه سنگينى بر دوش دارد ، ^۱ و اين وظيفه در استفاده از رواياتى كه در باره فضيلت قرائت قرآن و خواص آيات آن وارد شده اند ، سنگين‏تر است .
مفسّر ، از يك سو بايد بكوشد با يافتن قرينه‏هاى قابل قبول ، روايات ضعيف را به گردونه اعتبار ، نزديك كند ، و از سوى ديگر ، روايات مجعول را شناسايى نمايد و كنار براند . و اين ، رسالتى است بس سنگين كه رعايت اعتدال در اجراى آن و پرهيز از افراط و تفريط در قبول و ردّ روايات ، نيازمند استمداد از خداوند متعال و عنايت ويژه اوست .

ثانياً : شمارى از آنچه در باره شأن نزول‏هاى ساختگى آيات ، در تفاسير آمده ، از صحابه و تابعيان گزارش گرديده است .
ثالثاً : بسيارى از روايات جعلى توسط اهل بيت عليهم السلام و كارشناسان قرآن و حديث ، شناسايى شده و از منابع تفسيرى حذف گرديده‏اند و يا جعلى بودن آنها روشن گرديده است .
رابعاً : بسيارى از رواياتى كه مصاديقى براى آيات تعيين كرده‏اند ، از نظر سند ، معتبر نيستند و در منابع معتبر هم نقل شده‏اند ، ولى نمى‏توان آنها را مجعول دانست . زيرا ممكن است از باب جرى و تطبيق ،^۱ از اهل بيت عليهم السلام صادر شده باشند .
بر اين اساس ، مى‏توان گفت كه هر چند شمار روايات جعلى در تفسير قرآن در گذشته‏هاى دور ، قابل توجّه بوده ، در حال حاضر ، رواياتى را كه بتوان آنها را صد در صد جعلى دانست ، فروان نيستند ؛ امّا