1.در مراحل تدوين نهايى اين كتاب ، درس - گفتارى از آية اللَّه محمّدتقى مصباح يزدى با عنوان «حجّيت خبر واحد در تفسير قرآن» به دستمان رسيد كه در آن ، پس از تبيين مفهوم «حجّيت» و «يقين» ، در باره حجّيت خبر واحد در تفسير قرآن ، تحليلى نزديك به آنچه در توضيح اعتبار نسبى روايات تفسيرىِ دسته سوم ، بيان شد ، ارائه گرديده است . در اين گفتار مى‏خوانيم : «كار عقلا و هنر علما در عالَم، همين است كه بگردند راجع به يك مسئله‏اى عوامل علم‏آور و عوامل ظن آور و تقويت كننده ظن را پيدا كنند تا كم كم به علم برسند و روايات از بهترين مبادى است . . . تلاش چنين كسانى در خور قدردانى است ، و گر نه اين كتاب‏هاى تفسيرى نبايد باشد و بايد بگوييم اينها - العياذ باللَّه - خلاف شرع است ... . پس حجّيت روايات واحد تفسيرى ، نه جلوى فعاليت‏هاى تفسيرى ما را مى‏گيرد ، نه معنايش اين است كه تعبّداً طبق خبر واحدى معتقد بشود ، و نه معناى لاحجّيتش اين است كه اصلاً از اين راه‏ها نرو . از روايات بايد استفاده و در فهمش هم بايد دقت كرد ، امّا معنايش حجّيت نيست . بنا بر اين ، به نظر مى‏رسد كه اين بحث در باره حجّيت و عدم حجّيت در تفسير و در اعتقادات ، چندان حاصلى ندارد ؛ زيرا نه آنهايى كه خبر واحد را در تفسير حجّت نمى‏دانند ، مى‏گويند بايد آن روايات را كنار گذاشت و نه آنهايى كه حجّت مى‏دانند ، معتقدند كه تكليف شرعى است كه به مضمون آن روايات بايد تعبّد داشت و طبق آن، آيات قرآن را تفسير كرد ، هر چند علم عرفى به خلاف آن داشته باشيم و گر چه ابهام‏هايى در تفسير معناى حجّيت و كاربرد آن در فقه وجود دارد ؛ ولى استعمالش در خارج از فقه چندان ابهام ندارد و اگر گرايش‏هاى تعصّب‏آميز را كنار بگذاريم ، آن قدر اختلافات شديد نيست . بهتر است اين واژگان را تحليل و تفسير و مبنايى در آنها اتخاذ كنيم كه روى آن مبنا مسئله حل شود» (معرفت : ش ۱۵۲ / مرداد ۱۳۸۹ ، ص ۱۳ - ۱۴) .