به خداوند متعال مُحال است ، در واقع ، مفسّر آيه(وَ لَا يُحِيطُونَ بِهِ عِلْمًا)
^۱ هستند . ^۲
يا رواياتى كه تصريح مى‏كنند عمل كردن به علم ، عامل پيدايش علوم ربّانى است ، در واقع ، آيه(يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ءَامِنُوا بِرَسُولِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِن رَّحْمَتِهِ‏وَ يَجْعَل لَّكُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ)
^۳ و آيات مشابه را تفسير مى‏نمايند . ^۴
و يا رواياتى كه دلالت دارند ، گناهان ، موجب سياهى دل مى‏گردند ، ۲۲يا هيچ بيمارى‏اى براى قلب ، خطرناك‏تر از گناه نيست ، و يا هيچ چيز مانند گناه ، دل را فاسد نمى‏كند ، آيه(كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى‏ قُلُوبِهِم مَّا كَانُواْ يَكْسِبُونَ)
^۵ را توضيح مى‏دهند . ^۶
و ما به يارى خداوند منّان و عنايت ويژه امام زمان - أرواحُنا له الفداء - برآنيم كه حدّ اكثر تلاش خود را به كار گيريم تا در كتاب تفسير اهل بيت عليهم السلام ،^۷ روايات تفسيرى‏اى از اين دست را كشف كنيم و با آيات قرآن ، پيوند دهيم . يكى از دستاوردهاى مهم و بسيار سودمند اين

مى‏كنند ، تجربه نيز مؤيّد اين معناست كه پژوهشگر توانا اگر احاطه نسبى به آيات قرآن و روايات اهل بيت عليهم السلام داشته باشد ، مى‏تواند بسيارى از سخنان خاندان رسالت را در قرآن ريشه‏يابى نمايد و ثقل كبير (حديث) را با ثقل اكبر (قرآن) پيوند دهد . مثلاً رواياتى كه علم را قرين ايمان ، يا علم را ريشه ايمان ، يا شناخت خدا را ميوه علم مى‏دانند ، در واقع ، تفسير آيه(وَ يَرَى الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِى أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ هُوَ الْحَقَّ)
^۱
و آيات مشابه آن اند . ^۲
يا رواياتى كه علم را عامل خداترسى ، يا فزونىِ علم را موجب فزونىِ خشيت از پروردگار دانسته‏اند ، يا مى‏گويند علمى كه موجب خشيت الهى باشد ، براى [رستگارى‏] انسان كافى است ، ريشه در آيه(إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَؤُاْ)
^۳ دارند . ^۴
يا رواياتى كه اخلاص را موجب حكمت ، يا روشن شدن ديده بصيرت ، و يا عامل هدايتْ دانسته‏اند ، در حقيقت ، آيه(وَ الَّذِينَ جَهَدُوا فِينَا)
^۵ را تفسير مى‏نمايند . ^۶
يا روايات فراوانى كه تأكيد مى‏كنند احاطه عقلى و علمى نسبت