دانست ، مانند : تفسير آيه غيبت(أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَن يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا)
^۱ با بيرون آمدن گوشت ، خون و چرك از درون شخص غيبت كننده ، ^۲ يا بيرون آمدن آتش از دهان كسانى كه غاصبانه اموال ايتام را تصرّف كرده‏اند ^۳ و يا رواياتى كه تجسّم اعمال شمارى از بزهكاران را بيان كرده‏اند . ^۴

۱۱ . تفسير تاريخى‏

شمارى از روايات تفسيرى ، بخش‏هايى از تاريخ زندگى انبياى سلف و اقوام مرتبط با آنها ، همچنين تاريخ پيامبر خاتم صلى اللَّه عليه وآله را به صورت اجمالى و يا به تفصيل بيان كرده‏اند . ^۵

۱۲ . تفسير تمثيلى‏

شمارى از روايات تفسيرى ، با بهره‏گيرى از مَثَل‏هاى حسّى ، مفاهيم عقلى قرآن را تفسير كرده‏اند ، مانند اين كه «صراط مستقيم» [الهى‏] و «سُبُل» [شيطانى‏] در آيه(وَأَنَّ هَذَا صِرَ طِى مُسْتَقِيمًا فَاتَّبِعُوهُ وَلَا تَتَّبِعُوا السُّبُلَ)
^۶ به راه مستقيم حسّى براى رسيدن به آسايش و آرامش و راه‏هاى انحرافى ، تشبيه گرديده است . ^۷

كرده‏اند . به سخن ديگر ، رفتار و كردار اهل بيت عليهم السلام ، تفسير عينى و عملى قرآن است . لذا طبق روايتى ، امام صادق عليه السلام ، پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله را چنين توصيف فرموده :
كانَ رسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه وآله خُلُقهُ القُرآنُ قولُهُ عزّوجلّ :(خُذِ العَفْوَ وأْمُرْ بالعُرْفِ وأعْرِضْ عَنِ الجاهِلينَ).
^۱
اخلاق پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله ، [تجسّمِ‏] اين سخن خداوند عزّوجلّ بود :(عفو را پيشه كن و به نيكى فرمان ده و از جاهلان روى گردان).

همچنين امام على عليه السلام طبق روايتى ، خود را قرآن ناطق ناميده است ، ^۲ و اين بدان معناست كه گفتار و رفتار ايشان و ديگر امامان معصوم عليهم السلام همانند قرآن ، حجّت است .

۱۰ . تفسير شهودى‏

پيش از اين اشاره شد كه در تفسير شهودى ، مفسّر ، از طريق الهام الهى - كه منبعى مستقل براى معرفت است - ، مقاصد قرآن را بيان مى‏كند ؛ ولى تفسير شهودىِ غير معصوم ، حجّت نيست ؛ بلكه تفسير به رأى محسوب مى‏شود .
گفتنى است كه رواياتى كه مفاهيم قرآن را از طريق شهود بيان مى‏كنند ، گونه‏هاى مختلفى دارند ، از جمله مى‏توان رواياتى را كه در باره تجسّم برخى از اعمال وارد شده‏اند ، را از مصاديق تفسير شهودى